ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარდა ძლიერ!მაგრამ ჩვენს შორის სიშორე ჩადგა..მე დავიჩაგრე ცხოვრების მიერდა გადაწყვეტის საკითხი დადგა..დრო გადიოდა,მე შენ გელოდი..მჯეროდა ოდესმე დაბრუნდებოდი..დრო გადიოდა,შენ კი არ ჩანდი..წინ მენგრეოდა ცხოვრების ხიდი..მთელი ამ დროის განმავლობაშიმე შენ გიხსენებ,ფიქრებით ვტკბები.."ნუთუ არასდროს არ დაბრუნდები??"თავს ვიტანჯავდი მე ამ კითხვებით..თვალები ცრემლით მევსება ნელა..მერამდენეჯერ,ვინ მოსთვლის ნეტავ?მე აღარ მინდა აჩრდილის დევნა..დამიბრუნდები მე ამის მჯერა
^ ^ ^თუკი ეულად იგრძენი თავი, თუ გულში ისევ გაივლე სევდა, გახსოვდეს, ქვეყნად რომ არის ქალი, შენ რომ უყვარხარ მთვარეზე მეტად. თუ დაუბერა სამხრეთის ქარმა, თუ იალქნები დაგიცვდა ზღვაში, არ დაივიწყო, რომ ერთმა ქალმა შენ არასოდეს გაგცვალა სხვაში. თუ ბედისწერას მიაყრი ფარ-ხმალს, იღბალს ტყუილით აუხვევ თვალებს, ქალი არასდროს გატეხავს მარხვას, ქალი ყოველთვის დაგინთებს სანთელს. თუ მიგატოვა ერთგულმა მუზამ, თუ საბოლოოდ დაკარგავ იმედს, ის გაიხსენე... ის, ვისი სუნთქვაც ისევ ჰაერით აგივსებს ფილტვებს. მაშინ დაგტოვებს ყოველი სევდა, მაშინ ჩაცხრება სამხრეთის ქარი, და შენც მიხვდები, მაღალმა ღმერთმა, შენთვის რომ შექმნა ის ერთი ქალი
^ ^ ^დაღამება სევდას მიქსოვს, გული რითი გავართო, დავჯდები და დავწერ ბარათს, ისევ უმისამართოდ. ჩემი ლექსი თვით მოგძებნის, ვერსად დაემალები, მისამართად ეგულება შენი გიშრის თვალები. მას რად უნდა ქუჩის სწავლა, შენი სახლის ჩვენება, ვით მერცხალი თავის ბუდეს, მოვა, მოგეფერება. გახსნი ბარათს, წაიკითხავ, წარსულს დაუბრუნდები, მაგრამ ისევ გონს მოგიყვანს სინამდვილის ხუნდები. რა მწარეა მოგონება დღეთა გარდასულისა, რა ძნელია დაოკება ვნებააშლილ სულისა... და როცა ქალს ვნება ახრჩობს, გული რითი გაართოს, ჟინიანად დახევს ბარათს, მაგრამ... უმისამართოს. დაეძებ და ვერ იპოვე, გაგიცრუვდა მიზანი, მე კი გულის გასართობად კიდევ გამოგიგზავნი
^ ^ ^ის ჩამომშორდა, როგორც სიზმარი,აუხდენელი და მომხიბლავი,არ ვიცი, საით გაუყვა ტალღებს,სად შეაჩერა დაღლილი ნავი. მაშინ ცას უფრო სხვა ფერი ჰქონდა,სხვაგვარის ღელვით ღელავდა ველი,მაისი იყო, მთას მოჰხვეოდანაზ გაზაფხულის მთრთოლვარე ხელი. მაგრამ ის მოვა შემოდგომისას,მოვა დაღლილი და ფერმიხდილი,ო, რა მწუხარე ღამე იქნება,ო, რა საშინლად იკივლებს ჩრდილი. მაშინ მე გეტყვი, რომ მოკვდა გული,რომ სიზმარივით გაჰქრა ყოველი,რომ ჩემს წარსულში არ ვეძებ ახალსდა სიყვარულში ხსნას არ მოველი!
_________________________________________ახლა მარტო ვარ უშენობით განაწამები ვით საუკუნე გაივლიან ისე წამები არ გელოდები სინანულით მივსტირი მხოლოდ გულში დარჩენილ სიყვარულის მტკივნეულ ბოლოს!.._________________________________________
***გავბედე და გწერ, ისევ წვიმს. ფანჯარაში ვიხედები და შენ გხედავ, შენი ხატება არასდროს არ მცილდება წვიმის დროს , თავს მარტოსულად არ ვგრძნობ რადგან შენზე ფიქრი არ მანებებს თავს. სარკმელს ვაღებ და წვიმის წვეთებს ვეთამაშები, სახეს ვუშვერ და ისინიც თამამად მეფერებიან, ალბად სურთ შენზე მიამბონ რამე..... მეც თვალდახუჭული ვუყურადებ და ..... აი მომესმა შენზე ნათქვამიც, გულს ძგერა მემატება და მხოლოდ იმაზე ვოცნებობ არასდროს დამთავრდეს თხრობა, სუნთქვა მიხშირდება....... სახეზე ჩამოვარდნილ თმებს ვისწორებ, ვეღარ ვხვდები წვიმის წვეთებია თუ ცრემლებია, ფანჯარას ვხურავ და ოთახის გულში ვჯდები,გაიჩექა, შენზე ფიქრი ამერია. თავს მუხლებზე ვდებ და ვცდილობ შენი შეხება შევიგრძნო. გრძნობას აყოლილი მელანქოლიას ვნებდები და გარინდული გულის ძგერას ვუსმენ. სუნთქვის ხმაც განიბნევა ჰაერში და გარშემო მშფითვარე სიჩუმე ისადგურებს. ველი ....... არაფერი იცვლება. მხოლოდ წამებში წუთებად და წუთებში საათობად გადაქცეული დრო მიდის. მაგრამ მე მაინც მჯერა , რომ ზემოთ ავიხედავ და სასოებით აღვსილი თვალებით მას ვთხოვ, რომ კიდევ ერთხელ მომცეს შენთან შეხვერდის უფლება, რათა თვალებში შემოგხედო და გითხრა , რომ მე შენ .......
***მე შენს სიყვარულს ჩამოვეკიდე.გამარჯვებული, გალაღებულიმიყვარხარ კიდევ!დავბერდი? არა! ლექსების ფერებსდაჰკრავს სურნელი საუკეთესო,ნამდვილ სიყვარულს რა დააბერებს,სულზე უტკბესო!ვინ დააწყნარებს მეტეხის მორევს?ვინ შეაჩერებს ლექსს ნიავქარულს?მტკვარში ცოცხალ თევზს ვერვინ გამოლევს,გულში - სიყვარულს.და თუ ხანდახან ფშატის ხესავითვერცხლის ჭაღარას მეც შევერევი, -გწამდეს, შენს თვალებს დაუკვნესავივერ შეველევი.დავბერდი? არა! ლექსების ფერებსდაჰკრავს სურნელი საუკეთესო,ნამდვილს სიყვარულს რა დააბერებს,სულზე უტკბესო!
ჩემი აღმართიეხა შენ ჩემთან აღარ დადიხარ!ამბობ: "შორს ვცხოვრობ აღმართი მღალავს!"შენ რიოში ხარ როგორც სადიხადა ჩვენ სიყვარულს არ უხდი ღალას.როცა გიყვარდი, ვგავდი ია ვარდს-ვარდს, მე არ ვიცოდი, რა იყო დარდი!ლექსად ვფანტავდი ფერთა ნიაღვარს,როცა გიყვარდი... როცა გიყვარდი...როცა გიყვარდი, ჩემი სარფუსი შენს შესახვედრად ფეხზე დგებოდადა სუბქარქისის მკაცრი ქარბუქი უნაზეს სიოდ გეჩვენებოდა.როცა გიყვარდი, ბევრჯერ შევაქეთჩვენი ტუჩების შირაზის ვარდი;ჩემი აღმართი მიაგჩნდა ვაკედ როცა გიყვარდი... როცა გიყვარდი...
***იცი რომ, ძალიან მენატრები?განსაკუთრებით საღამოს როცა სულ მარტო ვრჩები ჩემს თავთან ვხვდები რომ, არ შემიძლია შენი ჩახუტება, მინდა შენს გვერდით ვიყო, როცა შევცქერი ცას, მინდა რომ შენს ლამაზ ცისფერ თვალებს ვუყურო, მინდა ვგრძნობდე შენს სუნთქვას ჩემს კანზე, მენატრება შენი თბილი ხელები და ქვეცნობიერად ვიტანჯები როცა არ შემიძლია შეგეხო, როცა მინდა გითხრა ყველაფერი ის, რაც გულსი მაქვს. როცა მესიზმრები, აღარ მინდა გაღვიძება, მინდა გიყურო, მოგეფერო, და გულში ჩაგიკრა, გამეღვიძება და, მაშინ იწყება ჩემი ტანჯვა, თვალებს ვხუჭავ ისევ რომ დაგინახო, არ მინდა სიზმარშიც დაგთმო, მაგრამ არც სიზმრად რჩები ჩემთან, მიდიხარ და მე ისევ მარტო ვარ…. . . მაშინ ვრწმუნდები რომ არავის მიმართ არ მიგრძვნია ის გრძნობა რასაც შენდამი ვგრძნობ, ჩემო სიცოცხლევ, არ მინდა რომ ვიტანჯებოდე, მე ხომ მხოლოდ შენთან ყოფნა მინდა, მაგრამ შენ შორს ხარ და ამის გახსენებაზე უაზროდ ვიტანჯები, მაშინაც კი, როცა მეგობრებთან ერთად ვერთობი მინდა შენ იყო იქვე, რომ ვიცინო შენთან ერთად, ჩაგხედო თვალებში, შენ გამიღიმო, მე კი ცდუნებას ვერ გავუძლო მოგეხვიო, გაკოცო. არ ვიცი როდის ვიქნებით ერთად, მე ისევ ძველებურად მიყვარხარ, მოხვალ ოდესმე? ჩამიკრავ გულში? მომეფერები? შენი თბილი ტუჩები, შენი ნაზი, ბავშვური კოცნა იცი როგორ მაკლია? ღამე უკუნეთ სიბნელეში მე ვხუჭავ თვალებს რომ დაგინახო, დავინახო შენი თეთრი სახე, თოვლივით თეთრი თითები, რომლებიც ოდესღაც ეფერებოდნენ ჩემს ბედნიერ სახეს და მინდა წუთით მაინც ვიგრძნო ის ბედნიერება რასაც ოდესღაც განვიცდიდი შენს გვერდით, არ ვიცი რატომაა ცხოვრება ასეთი სასტიკი, ბედნიერება წუთიერია იგი მოდის და გვტოვებს, ვიქნები ოდესმე კიდევ ბედნიერი? მოხვალ ოდესმე?!
^ ^ ^თუკი ეულად იგრძენი თავი, თუ გულში ისევ გაივლე სევდა, გახსოვდეს, ქვეყნად რომ არის ქალი, შენ რომ უყვარხარ მთვარეზე მეტად. თუ დაუბერა სამხრეთის ქარმა, თუ იალქნები დაგიცვდა ზღვაში, არ დაივიწყო, რომ ერთმა ქალმა შენ არასოდეს გაგცვალა სხვაში. თუ ბედისწერას მიაყრი ფარ-ხმალს, იღბალს ტყუილით აუხვევ თვალებს, ქალი არასდროს გატეხავს მარხვას, ქალი ყოველთვის დაგინთებს სანთელს. თუ მიგატოვა ერთგულმა მუზამ, თუ საბოლოოდ დაკარგავ იმედს, ის გაიხსენე... ის, ვისი სუნთქვაც ისევ ჰაერით აგივსებს ფილტვებს. მაშინ დაგტოვებს ყოველი სევდა, მაშინ ჩაცხრება სამხრეთის ქარი, და შენც მიხვდები, მაღალმა ღმერთმა, შენთვის რომ შექმნა ის ერთი ქალი
^ ^ ^დაღამება სევდას მიქსოვს, გული რითი გავართო, დავჯდები და დავწერ ბარათს, ისევ უმისამართოდ. ჩემი ლექსი თვით მოგძებნის, ვერსად დაემალები, მისამართად ეგულება შენი გიშრის თვალები. მას რად უნდა ქუჩის სწავლა, შენი სახლის ჩვენება, ვით მერცხალი თავის ბუდეს, მოვა, მოგეფერება. გახსნი ბარათს, წაიკითხავ, წარსულს დაუბრუნდები, მაგრამ ისევ გონს მოგიყვანს სინამდვილის ხუნდები. რა მწარეა მოგონება დღეთა გარდასულისა, რა ძნელია დაოკება ვნებააშლილ სულისა... და როცა ქალს ვნება ახრჩობს, გული რითი გაართოს, ჟინიანად დახევს ბარათს, მაგრამ... უმისამართოს. დაეძებ და ვერ იპოვე, გაგიცრუვდა მიზანი, მე კი გულის გასართობად კიდევ გამოგიგზავნი
^ ^ ^ის ჩამომშორდა, როგორც სიზმარი,აუხდენელი და მომხიბლავი,არ ვიცი, საით გაუყვა ტალღებს,სად შეაჩერა დაღლილი ნავი. მაშინ ცას უფრო სხვა ფერი ჰქონდა,სხვაგვარის ღელვით ღელავდა ველი,მაისი იყო, მთას მოჰხვეოდანაზ გაზაფხულის მთრთოლვარე ხელი. მაგრამ ის მოვა შემოდგომისას,მოვა დაღლილი და ფერმიხდილი,ო, რა მწუხარე ღამე იქნება,ო, რა საშინლად იკივლებს ჩრდილი. მაშინ მე გეტყვი, რომ მოკვდა გული,რომ სიზმარივით გაჰქრა ყოველი,რომ ჩემს წარსულში არ ვეძებ ახალსდა სიყვარულში ხსნას არ მოველი!
_________________________________________ახლა მარტო ვარ უშენობით განაწამები ვით საუკუნე გაივლიან ისე წამები არ გელოდები სინანულით მივსტირი მხოლოდ გულში დარჩენილ სიყვარულის მტკივნეულ ბოლოს!.._________________________________________
***გავბედე და გწერ, ისევ წვიმს. ფანჯარაში ვიხედები და შენ გხედავ, შენი ხატება არასდროს არ მცილდება წვიმის დროს , თავს მარტოსულად არ ვგრძნობ რადგან შენზე ფიქრი არ მანებებს თავს. სარკმელს ვაღებ და წვიმის წვეთებს ვეთამაშები, სახეს ვუშვერ და ისინიც თამამად მეფერებიან, ალბად სურთ შენზე მიამბონ რამე..... მეც თვალდახუჭული ვუყურადებ და ..... აი მომესმა შენზე ნათქვამიც, გულს ძგერა მემატება და მხოლოდ იმაზე ვოცნებობ არასდროს დამთავრდეს თხრობა, სუნთქვა მიხშირდება....... სახეზე ჩამოვარდნილ თმებს ვისწორებ, ვეღარ ვხვდები წვიმის წვეთებია თუ ცრემლებია, ფანჯარას ვხურავ და ოთახის გულში ვჯდები,გაიჩექა, შენზე ფიქრი ამერია. თავს მუხლებზე ვდებ და ვცდილობ შენი შეხება შევიგრძნო. გრძნობას აყოლილი მელანქოლიას ვნებდები და გარინდული გულის ძგერას ვუსმენ. სუნთქვის ხმაც განიბნევა ჰაერში და გარშემო მშფითვარე სიჩუმე ისადგურებს. ველი ....... არაფერი იცვლება. მხოლოდ წამებში წუთებად და წუთებში საათობად გადაქცეული დრო მიდის. მაგრამ მე მაინც მჯერა , რომ ზემოთ ავიხედავ და სასოებით აღვსილი თვალებით მას ვთხოვ, რომ კიდევ ერთხელ მომცეს შენთან შეხვერდის უფლება, რათა თვალებში შემოგხედო და გითხრა , რომ მე შენ .......
***მე შენს სიყვარულს ჩამოვეკიდე.გამარჯვებული, გალაღებულიმიყვარხარ კიდევ!დავბერდი? არა! ლექსების ფერებსდაჰკრავს სურნელი საუკეთესო,ნამდვილ სიყვარულს რა დააბერებს,სულზე უტკბესო!ვინ დააწყნარებს მეტეხის მორევს?ვინ შეაჩერებს ლექსს ნიავქარულს?მტკვარში ცოცხალ თევზს ვერვინ გამოლევს,გულში - სიყვარულს.და თუ ხანდახან ფშატის ხესავითვერცხლის ჭაღარას მეც შევერევი, -გწამდეს, შენს თვალებს დაუკვნესავივერ შეველევი.დავბერდი? არა! ლექსების ფერებსდაჰკრავს სურნელი საუკეთესო,ნამდვილს სიყვარულს რა დააბერებს,სულზე უტკბესო!
ჩემი აღმართიეხა შენ ჩემთან აღარ დადიხარ!ამბობ: "შორს ვცხოვრობ აღმართი მღალავს!"შენ რიოში ხარ როგორც სადიხადა ჩვენ სიყვარულს არ უხდი ღალას.როცა გიყვარდი, ვგავდი ია ვარდს-ვარდს, მე არ ვიცოდი, რა იყო დარდი!ლექსად ვფანტავდი ფერთა ნიაღვარს,როცა გიყვარდი... როცა გიყვარდი...როცა გიყვარდი, ჩემი სარფუსი შენს შესახვედრად ფეხზე დგებოდადა სუბქარქისის მკაცრი ქარბუქი უნაზეს სიოდ გეჩვენებოდა.როცა გიყვარდი, ბევრჯერ შევაქეთჩვენი ტუჩების შირაზის ვარდი;ჩემი აღმართი მიაგჩნდა ვაკედ როცა გიყვარდი... როცა გიყვარდი...
***იცი რომ, ძალიან მენატრები?განსაკუთრებით საღამოს როცა სულ მარტო ვრჩები ჩემს თავთან ვხვდები რომ, არ შემიძლია შენი ჩახუტება, მინდა შენს გვერდით ვიყო, როცა შევცქერი ცას, მინდა რომ შენს ლამაზ ცისფერ თვალებს ვუყურო, მინდა ვგრძნობდე შენს სუნთქვას ჩემს კანზე, მენატრება შენი თბილი ხელები და ქვეცნობიერად ვიტანჯები როცა არ შემიძლია შეგეხო, როცა მინდა გითხრა ყველაფერი ის, რაც გულსი მაქვს. როცა მესიზმრები, აღარ მინდა გაღვიძება, მინდა გიყურო, მოგეფერო, და გულში ჩაგიკრა, გამეღვიძება და, მაშინ იწყება ჩემი ტანჯვა, თვალებს ვხუჭავ ისევ რომ დაგინახო, არ მინდა სიზმარშიც დაგთმო, მაგრამ არც სიზმრად რჩები ჩემთან, მიდიხარ და მე ისევ მარტო ვარ…. . . მაშინ ვრწმუნდები რომ არავის მიმართ არ მიგრძვნია ის გრძნობა რასაც შენდამი ვგრძნობ, ჩემო სიცოცხლევ, არ მინდა რომ ვიტანჯებოდე, მე ხომ მხოლოდ შენთან ყოფნა მინდა, მაგრამ შენ შორს ხარ და ამის გახსენებაზე უაზროდ ვიტანჯები, მაშინაც კი, როცა მეგობრებთან ერთად ვერთობი მინდა შენ იყო იქვე, რომ ვიცინო შენთან ერთად, ჩაგხედო თვალებში, შენ გამიღიმო, მე კი ცდუნებას ვერ გავუძლო მოგეხვიო, გაკოცო. არ ვიცი როდის ვიქნებით ერთად, მე ისევ ძველებურად მიყვარხარ, მოხვალ ოდესმე? ჩამიკრავ გულში? მომეფერები? შენი თბილი ტუჩები, შენი ნაზი, ბავშვური კოცნა იცი როგორ მაკლია? ღამე უკუნეთ სიბნელეში მე ვხუჭავ თვალებს რომ დაგინახო, დავინახო შენი თეთრი სახე, თოვლივით თეთრი თითები, რომლებიც ოდესღაც ეფერებოდნენ ჩემს ბედნიერ სახეს და მინდა წუთით მაინც ვიგრძნო ის ბედნიერება რასაც ოდესღაც განვიცდიდი შენს გვერდით, არ ვიცი რატომაა ცხოვრება ასეთი სასტიკი, ბედნიერება წუთიერია იგი მოდის და გვტოვებს, ვიქნები ოდესმე კიდევ ბედნიერი? მოხვალ ოდესმე?!
Комментариев нет:
Отправить комментарий