თქვენზე ოცნება მომძალებია, მე შევიყვარე თქვენზე ფიქრები. რომ მახარებენ, ეს ფიქრებია და ამ ფიქრების მონა ვიქნები. სუნთქვაა ჩემი ეგ თქვენი თმები, მიმოფერილი ოქროსფერებით. მინდა გეფეროთ, მოგეალერსოთ ძლიერი, მაგრამ ნაზი ფერებით. ჩემი სითბოა თქვენი ღიმილი, სევდას რომ ხატავს ლამაზ ბაგეზე. ბავშვური წყენა გადაგფენიათ უზომოდ ნათელ, რძისფერ სახეზე. თქვენი ცრემლები წვიმაა ჩემი. ჩემი ზეცაა თვალები თქვენი. ეგ თქვენი მზერა სილამაზეა აუწერელი უთქმელი ენით. თქვენდამი გრძნობა მიწაა ჩემი. არა. არ ძალმიძს მე უმისობა. თქვენს სიყვარულში დავიმარხები, მივებარები მარადისობას. გთხოვთ მაპატიოთ, გთხოვთ მომიტევოთ, შემინდოთ რომ მწვავს ვნების ალები. უკანასკნელად მოგეფერებით, მერე ღრუბლებში დაგემალებით... ფიქრში გახვეული ძლიერ მენატრები ყველაფერს შენთან ერთად ყოფნა მირჩევნია... შენ ვერ შეიღირსე ჩემი სიყვარული მაგრამ არაუშავს მიპატიებია... აღარც ძილი მინდა შენგან გადარეულს ჩემმა ღამმის თევამ შენთან გაათია ღალატი ძნელია მაგრამ არაუშავს... მაინც მიყვარხარ და მიპატიებია

შენთან ძილი მინდა, შენგან შვილი მინდაშენი სიცოცხლისთვის_თუნდ სიკვდილი მინდაშენი შუქი მინდა, შენი ჩრდილი მინდაშენი წყაროს წყალი, შენი ხილი მინდა.ჩემი არ მეყოფა_სხვისი წილი მინდასხვა დაბადების დღე_სხვა ქორწილი მინდა,შენი საიდუმლო ყველა ღილი მინდაშენი ბაგე მინდა, შენი კბილი მინდა.მე შენს ნაკვალევზე სულ სირბილი მინდაშენ რომ უნდა მოგკლას ის სიკვდილი მინდა.შენთან სულ სიმღერა, სულ ღიმილი მინდაჩვენ რომ შეგვაერთებს ის მანძილი მინდა.შენ რომ დაგწამებენ, მეც ის ცილი მინდაშენი ყველა ვალი გადახდილი მინდაშენთვის ,,რენო'' მინდა, შენთვის ,,ზილი'' მინდაშენი შემოხედვა_კმაყოფილი მინდა.მთელი საქართველო ასე ზრდილი მინდაშენად დასახსნელად ავთანდილი მინდა...შენთან ძილი მინდა, შენგან შვილი მინდა.

ვინა ვარ ნეტა სად მივდივარ, ან სად მოვედი?!სიკვილთან ბრძოლა აღარ მინდა, დავაგდე ხმალი...გიჟის თვალებით შევცქერივარ სიცოცხლის ნექტარსდა შეშლილივით მივუყვები საოცარ ზეცას...რისთვის ვიცხოვრე? რისთვის ვკვდები? რა გავაკეთე?!ნუთუ უაზროდ მომიწია ცხოვრებამ ქვეყნად?ვერ შევასრულე ის მისია ღმერთმა რომ მომცა!და მე სიცოცხლით დამძიმებულს ცოდვები მბორგავს.როგორც ეშმაკი ისე მიზის სულში სიცოცხლედა ახლა როცა მე სატანას უნდა გავშორდემისკენ მივიწევ და არ მინდა მისგან სიშორე.მაგრამ ვაი რომ მე გავფრინდი, გზა ამერიანუთუ სიკვდილმა თავის წყალი დამალევია?!ალბათ სიცოცხლეს ვეღარ ვნახავ, საკვირველია...

როცა მე და შენ წლები გვაშორებს,რაღა თქმა უნდა ეს საწყენია,მაგრამ როდესაც ჩემს გვერდითა ხარიმ წუთზე ტკბილი არაფერია.როცა მე და შენ წლები გვაშორებს,მენდე, ეს ჩემთვის არაფერია,მე შენთან მინდა შევხვდე განთიადს,გასაკვირი აქ არაფერია.შენით მე გავხდი ბევრად უფროსი,შენ კი ისევე ბავშვად იქეცი,როცა მე სულ მთლად თავი დავკარგედა სამუდამოდ შენად ვიქეცი.

ისევ სიმარტოვე, ისევ შენზე ფიქრები იცი? მომენატრე მარა სად ხარ შენ არ ვიცი. მენატრები თან ძალიან მაგრად, იცი ჩვენ მომავლისკენ რომ ვიხედები ძალიან დიდ სინათლეს ვხედავ, აი ვზივარ და ვუყურებ მთვარეს ვფიქრობ, რამე თუ ადარდებს მთვარეს? ალბათ მისი მოვალეობა მხოლოდ ღამე გამოჩენა და მეტი არაფერი, ისეე ცოტა არ იყოს მგავს რაღაცაშიც, ჰმმ არა არა მე უკვე მასეთი არ ვარ მე უკვე ჩვეულებრივი ცხოვრებით ვცოცხლობ და თან ვაარ ბედნიერი ძალიან ბედნიერი, ადრე?, ეჰ ადრე სულ სხვა ვიყავი, ისე დღესაც მეძახის თავისკენ ჩემი ადრინდელი ცხოვრება, მარა არ ვნებდები არ მინდა ისევ გაურიო ჩემი ხელი იმ ბნელ საქმეებში რომლებსაც მე ვაკეთებდი, დავიღალე და მინდა დასვენება, დასვენება თან საყვარელ ადამიანთან ერთად. იმასთან ვისაც ჩემ სიცოცხლეს ვაჩუქებ და იმასთან ვინც მირჩევნია ჩემ სიცოცხლეს მიყვარხარ სიხარულო დაიმახსოვრე ეს. -დიახ გისმენთ ვინ გინდათ?-ვერ მიცანი?-შეენ?-ხო რა იყო არ მომელოდი თუ უკვე დამივიწყე?-არა არა მარა არ ველოდი შენ ზარს იცი შენი ნახვა მინდა რაღაც მაქ სათქმელი შეილება?-რატომ კიდევ რა უნდა მომატყუო და რით უნდა მატკინო გული?-მაგას რატომ მეუბნები, შენ მე გული გატკინე ?-კი, თან ძალიან ბევრჯერ, მარა თუ საქმე გაქ შეგხვდები ბოლოჯერ -კაი იყოს ბოლო მარა შემხვდი... კაი კარგათ, ხვალ ჩვეულებრივ ჩვენ ადგილას -კაი კარგათ იყავი -კარგათ------------------------------დღეს ძალიან ლამაზი, ხარ ასე იმიტომ გამოეწყე რომ ბოლოჯერ მხვდები?-ეგრევე საქმეზე გადადი გთხოვ რა არ მინდა ეხლა მე აქ კიდევ ცრემლები და ტკბილი სიტყვები, გულის მოსალბობათ-კაი, დიდხანს არ დაგაყოვნებ აღარ გიყვარვარ ? ნუთუ დამთავრდა ყველაფერი?-კი დამთავრდა, აბსოლიტურად ყველაფერი დამთავრდა ;ჩამოკრა ისევ სიკვდილის ზარმა, ისევ ლახვარი ჩაეცა მის გულს, ისევ მოაწვა სისხლი თვალებში და ისევ დაისადგურა მგელმა მის სულში;-მე მეტს არაფერს გეტყვი, კარგათ იყავი მარა გახსოვდეს, მე შენ მიყვარახარ -ეგ მე ბევრჯერ გავიგე შენგან, კარგათ :დამთავრდა ლამაზი ცხოვრება, ისევ დაიწყო გულის ტანჯვა და გლეჯა, ისევ შეება მძიმე უღელში და ისევ დაძმაკაცდა სატანასთან ,:დაშორდნენ გაიყარა მათ შორის გზები დამთავრდა მორჩა სიყვარული. ისევ ეკლებში მოექცა მისი გული და ისევ ჩაიცვა შავი სამოსი, შავი სამოსი რომელშიც ის ღამე უჩინარია. :დაღამდა:ნეტა რომელი ადამიანი გამწარდება ამ ღამეს, ნუთუ აღსდგა მკვდრეთიდან ისევ ის მგელი?, რომელიც დიდი ხნის წინ დაიღუპა? ალბათ კი, ისევ ცოცხალია და ისევ ბუდობს მის გულში. მგელი რომელიც მხოლოდ ღამით გამოდის, მხოლოდ იმიტომ რომ ვინმეს ისევ ცხოვრება გაუმწაროს, ისევ ჩაიდინოს სისაძაგლე, ასეა მისი ბედი, ალბათ განგებამ ინება ასე რომ ყოფილიყო, ხოდა უნდა იტანჯოს ასე უნდა იყოს ღამის მგელკაცა. ;მიდის; ღამეა, ისევ სიცივე, იბუზება საცოდავი კრავივით მარა მის გულში ბოროტებაა, არავითარი სინანული, ეძებს შარს, იქნებ რამეს გადაეყაროს და შეაკლას თავი, აი ხედავს ანგელოზს მოეწონა ჩაიდო გულში ნეტავ ვინა? Eელდა ეცა ეს ხომ,,,,,,,,,,,,,,, არა შეუძლებელია, გაახსენდა მთელი მისი ჩხოვრება, მისი სიყვარულით სავეს დღეები, ის დღეები როცა ის ბედნიერი იყო, როცა ერთად იყვნენ და ტკბებოდნენ ერთმანეთით ეხლა კი,, ეხლა მგელია ის კი ისევ ის ანგელოზი რომელიც მისი მთელი სიცოცხლის აზრი იყო,,,,,,, გაშორდა იქაურობას, აღარ უნდა ასე ცხოვრება მარა არა ისეთი ძლიერიც რომ თავი მოიკლას, მისი ბედი ხომ ტანჯვაა ვინ არგუნა მას ის სიამოვნება რასაც სიკვდილი ქვია?. არა ახლა მისი დარაჯი უნდა იყოს მთელი ცხოვრება, ის იდუმალი დარაჯი რომელიც ყოველთვის ფხიზლად იქნება, რათა მისმა ადრინდელმა სიყვარულმა, ტკბილად იძინოს და ცხოვრებაში ავი არ ნახოს. ;;წვიმს ისევ შენი ფანჯრების წინ ვზივარ და შენ ჩრდილს ვეფერები, უცებ ფანჯარაში ანგელოზი ჩდება შევკრთი ისევ ისეთი ლამაზი ისევ ისეთი ალერსიანი თვალები მარა ვის ვის უღიმის? მეე? გამორიცხულია -როგორ ხარ სიხარულო? ხო ხო შენ გეუბნები რა იყო ვეღარ მცნობ?, მოიცა ჩამოვალ. :მე, მე მითხრა ნეტავ რა ხდება? არა არა უნდა წავიდე, გული გამისკდება ვერ შევხედავ თვალებში. წავედი :მოიცაააა;-რა იყო არ გაგეხარდა ჩემი დანახვა ?;მზემ გამოანათაA განათდა ცა და ცისარტყელაც გაჩდა;-მომენატრე მარა რა ხდება? წყენა?-დაივიწყე ყველანაირი წყენა, მე შენ ისევ მიყვარხარ,,,,,,,, :ჩამოიქცა ზეცა საშინელი ჭექა ქუხილი ატყდა შავი ღრუბელი მოევლო დედამიწას : აააააააა ;ისევ სიზმარი : გავგიჯდები, რა მჭირს? ძილი აღარ შეილება ჩემთვის, არა არა ნამდვილად რაღაც ხდება :წავიდა: -მიყვარხარ-კი მარა, რატომ მიმალავდი?-არ ვიცი, ალბათ მრცხვენოდა ადრე ეხლა კი მინდა გითხრა რომ, ძალიან ძალიან მიყვარხარ -კაი გასაგებია ყველაფერი, წავედი მე -მოიცაა ... მე პასუხს ველი -მოითმინე -კაი ხვალ გნახავ, კარგათ.:სიზმარი ამიხდა ვინარის ნეტა მოვკლავ : შავი ჩაბნელებული ქუჩა მივყვები უკან და ვფიქრობ რა ვუყო? რაც არის არის არ გავახარებ და ყელზე დანა ჩდება,,, მოიცა რას ვაკეთებ? მერე ჩემი ანგელოზი? იის ხომ ინერვიულებს, აარა კაი იცოცხლე დამპალო სულო მარა იცოდე, უბრალო, უმნიშვნელო თმის ღერი ჩამოუვარდება ჩემ ანგელოზს და შენ, უკვე სამარეში ხარ დამაიხსოვრე.,, გავშორდი იქაურობას ისევ ფხიზლად ღამის გათენებები და მხოლოდ ანგელოზის ჩრდილების ფერება, ისევ მოგყვები ჩემო ანგელოზო მე შენს გვერდით ვარ ვერავინ ჩაიდენს ცუდს შენს მიმართ, მივყვები ბნელ ქუჩებში და მის უსაფრთხოებაზე ვზრუნავ, ის კი მიდის ამაყად და ნაზად, ღამის ნაზი ნიავი, თმებს უშლის და ბამბასავით ედება მის სხეულს ,,, მიშველეეეეთ!! ისარის, მისი ხმააა, ხელი არ ახლოთ ნაბიჭვრებო!! მთვარის შუქზე დანამ იელვა, რამდენიმე გასროლის ხმაც მოჰყვა, და მიწყნარდა იქაურობა, სისხლში მოსვრილი მგელს თავისი ანგელოძი გულწასული ხელში ჰყავს აყვანილი და სახლიის კარებთან აწვენს, თვითონ კი თავის ბუნაგში ბრუნდება.,,, ;სისხლის სამართლის სამძებრო განყოფილებამ გამოძიება დაიწყო, ჩადენილია მკვლელობა, ამადა ამ ადგილას მოკლულია 3 ადამიანი, სამივეს გულის არეში აქ მიყენებული ჭრილობა, ერთ-ერთ მათგანს ნაპოვნი აქ ცეცხლსასროლი იარაღი, მისგან 4 ვახნაა გასროლილი ;.,,,,,,,,,, სად ვარ ? დაწყნარდი, შენ სახში ხარ ყველაფერი დამთავრდა, -კი მარა ვინ მომიყვანა აქ?-როგორ, განა შენით არ მოხვედი და კარებთან გული არ წაგივიდა?-აა ხო ხო,,, :ნეტა ვინ იყო? რატომ,? ჩემი გულისთვის ვინ გაწირა სიცოცხლე? Aარ ვიცი არა, ანდააა,,,,,,,,,,,,,,,, ოოოჰ მეყოფა იმას ალბათ დავავიწყდი თან ის უკვე თბილიში აღარ არის ალბათ,,-გოგა შენ ხარ ?-უკაცრავად გოგონი მარა რომელი გოგა გინდათ?-გოგა აგლაძე. -დიდი ბოდიშით, მარა გოგა დაიღუპა -,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,-გოგონი ცუდად ხომ არ ხართ ?-არა უკაცრავად ბოდიშით. ;რა,? დაიღუპა,? როდის, ჯერ მარტო გუშინ ერთად ვიყავით, სანამ ეს მოხდებოდა, :მისი ცრემლებით მთლიანი მისი სახე იყო დაფარული, მისი ხელები უმოწყალოდ კანკალებდნენ, მისი გული ამოვარდნაზე იყო და საერთოდ მისი გონება მას აღარ ემორჩილებოდა ;;შავებში ჩაცმული უამრავი ადამიანი, ტირილი, გოდება და მოთქმა, მგელი მისი მსხვერპლის პანაშვიდზე ავიდა ;:ეს ვინღაა? მე ნამდვილი მხეცი ვარ, მე ადამიანის სატანჯად ვარ დაბადებული მე დღესვე უნდა დავასრულო სიცოცხლე, მე ხომ ჩემი ანგელოზის სიყვარული, მოვკალი მარა რატომ დაესხა თავს ის, არ უყვარდა? Aალბათ მასეა, მარა ეხლა მაგას აღარაფერი მნიშვნელოდა არ ააქვს, მას ხომ უყვარდა. წავედი მე აქედან ;-შეენ? -შენ აქ რა გინდა,? იცნობდი გოგას? -როგორ ხარ ? კი ვიცნობდი მეგობარი იყო ჩემი, შენ რატომ ხარ აქ-მეე,,, ის,,,, მე,,,,, ჩემი,,,,,, ;ცრემლები მის სახეზე; კაი გასაგებია წავედი მე კარგათ იყავი -მოიცა!! -ბატონო,? გისმენ რა გინდა? -ხვალ შენთან ამოვალ, საქმე მაქ რაღაც,,, ისე რატომ კოჭლობ?-არა, არაფერია უბრალოდ ნაკაწრია, კაი წავედი კარგათ.-კარგათ. ;რო გაიგოს რა მოხდება ??? არასოდეს არ მაპატიებს შევზიზღდები, მარა არ მინდა რომ ადამიანს ვეჯავრებოდე, ეეჰ რა ვქნა არაუშავს, რაც მოხდება მოხდეს, მაინც მე კაი არაფერი არ მელის ცხოვრებაში ;:დაღამდა ვერ ვიძინებ, ნეტავ რა მოხდება ხვაალ ? ნეტა რა უნდა მითხრას, ან რატომ მკითხა ,რატომ კოჭლობო, რაღაცას მიხვდა ეტყობა, არა არა, არ ვიცი ვანხოთ; ნეტა რატომ კოჭლობდა?, Aნ რატომ ვერ შემომხედა თვალებში და საერთოდ თუ ის თბილიში იყო სად იყო? რატომ არ ჩანდა? რაღაცაშია საქმე ოხ ნეტა მალე გათენდეს ;ჩიტების ჭიკჭიკი მზემ გამოანათა ახალი დღე დაიწყო ახალი აზრები ახალი მოძრაობები ისევ ჩვეულებრივი ლამაზი დღე არ მხოლოდ მისთვის და მგელკაცასთვის ;-დაჯექი ,,,,, როგორ ხარ?-არა მიშავს შენ?-მეც ისე რა,, ;;სიჩუმე, გულის ძგერა, თვალებზე მომდგარი ცრემლი ,;-რა მოხდა, სათქმელი გქონდა რაღაც -შენ ისე რაღაც არ გეტყობა რომ ჩემი ნახვა გაგხარებოდა -მე არ ვიცი რა არის სიხარული.-კაი სად იყავი ამხანებში რო არ ჩანდი?-აქ არ ვიყავი, ერთი კვირაა რაც ჩამოვედი გავიგე რაღაც მოხდა ვიღაცები დაგხსომია თავზე. -ხო რაღაც მასეთი იყო -მერე, ხომ კარგათ ხარ ეხლა?-კი რაღაც შენი ხმა არ მომწონს, რა მოხდა ? სისხლი რატომ მოგდის? მაჩვენე ეს ტყვიის იარაა,,,,,,,, ;სიჩუმე ;რატომ გაწირე თავი?-ვერ გეტყვი. -რატომ?, მინდა რომ გავიგო შენგან გთხოვ მითხარი -არა,,,, გთხოვ წადი -მაგდებ? -არა მარა ,,,,,,,,,,,,,,, წადი, ასე ჯობია -კაი როგორც გინდა, მარა იცოდე, მე ძალიან მინდოდა გამეგო რატომ გაწირე თავი, წავედი მე კარგათ.-,,,,,, მოიცაა!! იმიტომ რომ,,, იმიტომ რომ მე შენ მიყვარხარ. ;ცრემლი ორივეს თვალზე, აჩქარებული გულები და შეშლილი სახეები ;-კაი მადლობა, პასუხისთვის კარგათ. -კარგათ. ;ისევ უყვარვარ, როგორ? ნუთუ არ დავავიწყდი,? ნუთუ კიდე ვახსოვარ, მარა რას მიმალავს? რატომა ასეთი იდუმალი?, არა სულ სხვაა ის არ არის ვისაც ვიცნობდი ;;მიხვდა რომ მე ვიყავი ნეტა რას ფიქრობს? მორჩა ასე ჩხოვრება აღარ შემიძლია ; :დრო გადის;-ესევ შეენ,? რა მოხდა?, ცრემლიანი თვალები რატომ გააქ?შემოდი სახში დაჯე ქი, ეხლა დაწყნარდი და რა მოხდა მითხარი.-გოგას არ ვყავრებივარ, ღამე ის დამხვედრია, შენ ეს იცოდე და დამიმალე, შენ ის მოკალი და ესეც დამიმალე, შენ ის მოკალი შენ ჩემი სიყვარული, მოკალი მარა თუმცა მე მას არ ვყვარებივარ, მარა,,,,,,,,,,,,-დაწყნარდი,! შენ კარგათ იცი რომ შენ წყენას არავის არ ვაპატიებ, ის მწარედ ისჯება ასე რომ, მე, მე ვარ ყველაფერში დამნაშავე, ჩემი ხელით მოკვდა შენი სიყვარული, შენ არ გაქ უფლება ეს მაპატიო მე შენი ცხოვრებიდან სამუდამოდ გავქრები, მარა ეს მითხარი რით შემიძლია ის ლაქა შენი გულიდან ამოვშალო?-შენი სიყვარულით -რააა?? შენ არ გაქ უფლება მე შემიყვარო.!!!! -მე ეხლა მივხვდი., რომ შენ მართლა გყვარებივარ, შენ და მეტი არავის, რაც შეეხება მკვლელობას, მე მაგაზე არ ვნანობ, ადრე თუ გვიან მე გავმწარდებოდი მისით შენ ეს შეაჩერე მართალია, გულიმეტკინა მარა სიმართლეს თვალებში ჩახედე, შენ მე მომავალი უბედურებისგან გადამარჩინე. -კი მარა ,,,,,,,,,,-გაჩუმდი მე შენგან სიყვარულს ველი მეტს არაფერს. ვიცი რომ შენთან ბედნიერი ვიქნები. -კი მარა, შენ მე გული გატკინე, თანაც ბევრჯერ მე ვერ ვაპატიებ ჩემ თავს ამას. -მე გაპატიებ. კაი მე წავალ და შენ მოიფიქრე კარგათ.-კაი კაი, კარგათ ;რა ვქნა ?არ ვიცი, წავალ გავისეირნებ ცოტას დავწყნარდები ;,,,,,,, ხელი არ მახლოოთ! ნაბიჭვრებო!! ,,,,,,, მთვარემ სისხლის ფერი მიიღო, ქუჩაში წვიმისგან გაჩენილ გუბეში სისხლი გაერია, სიბნელეში ღმუილი ისმოდა, მიწაზე კი მგელი და ორი ადამიანი ეგდო, სამივე სისხლში მოსვრილები. მგელკაცას ხელში სისხლიანი დანა ეჭირა და მეორე ხელში ადამიანის გული.,, მოწინაამღდეგის ბოროტებით სავსე გული ;დამცეს, დამაგდეს, შური იძიეს, აი ესა ჩემი ბედი, ისევ სისხლი, ისევ ტკივილი ;ქუჩაში მანქანების ხმაური და მგლის ღმუილი ისმოდა, ხმა რომელიც შველას ითხოვდა;ნეტა რას მეტყვის ხვალ?, ნეტავU ისევ ისეთი ბედნიერი ვიქნებით, როგორც ადრე? მე იმედი მაქ დამიბრუნდება და ისევ ძველი სიყვარული გვექნება ;ღმუილი საცოდავი ღმუილი ნეტა რა ეშველება ჩემ ანგელოზს? Eჰმ ღმერთო, პირველად გთხოვ შველას მე ჯანდაბას, ის,, ის ამყოფე ბედნიერი ; თვალს დაუბნელდა; -ჩემთან ხარ? ;იცინის; არა ანგელოზო, ცრემლის გარეშე გთხოვ-მიყვარხარ-ვიიცი ანგელოზო ვიცი -არ მოკვდე რა გთხოვ. -მოვკვდე,? ჰმმ რა დროს სიკვდილია, შენ ჩემთან ხარ მე არ მაქ უფლება დაგტოვო, მე ხომ მაგრად მიყვარხარ. -მეც მიყვარხარ და ყოველთვის მიყვარდი. -არა, ნუ ტირი, შენი ცრემლი ჩემი სიცოცხლეა, შენ ჩემ სიცოცხლეს ამოკლებ ;იცინის; არა ანგელოზო, არა, არ იტირო გახსოვდეს! მე შენ მიყვარ,,,,, ;და მისმა სულმა დატოვა სხეული, სხეული რომელიც ორი სამყაროს შორის იყო გაჭედილი, ,სიყვარულის და ბოროტების, ბოლოს კი ისევ ძვირფასს სიკვდილს დარჩა მისი სული, ეხლა კი სამუდამოდ დაისვენებს მგელი და აღარ იქნება მისთვის ღამე, ბოროტი განზრახვები, სიყვარული, ალერსი, სიხარული, და საერთოდ სიცოცხლე დასრულდა, მისი აზრი, მისი მიზანი ,საერთოდ მისი ცხოვრების გეგმები ; გავიდა დრო; -აი ეს ყვავილები შენ რომ გიყვარდა, გახსოვს? შენ მომართვი დაბადების დღეზე, რა კაი იყავი მაშინ ეხლა? Eეხლა ცივ მიწაში ხარ და ალბათ გცივა არა,? მერედა რატომ არ ვარ შენთან, რომ გაგათბო? ჩაგეხუტო და ჩუმათ გითხრა, თუ რა ძლიერ მიყვარხარ, თუ როგორ მენატრები, როგორ მენატრება შენი გამოხედვა, შენი ღიმილი, შენი ალერსი, შენი თბილი ლაპარაკი, ის სიტყვები რასაც მეძახდი. რამდენი რამე გავიხსენო, მენატრები მიყვარხარ ჩემო ანგელოზო ,,,,,,,,,, ვინ, ვინ მითხრას ეხლა ეს სიტყვები? მე შენთან მოვდივარ ჩემო სიყვარულო მიყვარხარ, მე შენ მიყვარხარ,,,,,,,,,,,,,,,, ;მეორე დღეს საფლავზე დამხობილი ახალგაზდა გოგოს გვამი იპოვეს, მის სახეზე ცრემლი კიდევ თბილი იყო მისი ხელი კი მიწაში იყო ყვავილები დამჭკნარი და დამტვრეული, საფლავის გულზე ეყარა.!!!Aავტორისგან; სიყვარული ,და სიძულვილი,! ეს ორი გრძნობაა რამაც მე ეს დამაწერინა, მარა შენ გახსოვდეს, სიყვარულის დაკარგვა, იგივეა რაც, შენი საკუთარი ცხოვრების დამთავრება.; მოყოლილში ასახულია ნამდვილი ამბავი, სახელები გარკვეული მიზეზებით არ არის დასახელებული გიორგი ბიჭიკაშვილი. 2003 წელი 14ივნისი 21;30 გიყვარდეთ ერთმანეთი მუდამ და ყოველთვის ცრემლისა და წყენის გარეშე მე, შენ, მიყვარხარ, ანგელოზო!

ალბათ ყველას გაინტერესებთ თუ რა არის სიყვარული, როგორია ის,ამის პასუხი მეცნიერებმა წლების განმავლობაში ვერ დაადგინეს,მაგრამ ადამიანები მას თავისებურად ხსნიან... როცა ვიღაცა გიყვარს და თუ მასაც უყვარხარ,სამყარო სხვანაირი გეჩვენება,ამქვეყნად არაფერი გწყინს ყველაფერი გიხარია,თვალები გიბრწყინავს და გგონია რომ ამქვეყნად ყველაზე ბედნიერი შენ ხარ... ის ადამიანი რომელიც გიყვარს შენთვის მზეა,შენ კი მის გარშემო ბრუნავ.ის გათბობს და გეალერსება თავისი სხივებით. ის შენ სამყაროს ცენტრი გგონია, დღე იწყება მასზე ფიქრით და მთავრდევბა ისევ მასზე ფიქრით,ხშირად სიზმარშიც შენი სტუმარია, ძილშიც კი მასზე ოცნებობ. ყველგან და ყოველთვის მისი სახელი გაკერია პირზე,მასზე საუბარი შენთვის ყველაზე სასურველი თემაა,არასოდეს გელევა სიტყვები მასზე სასაუბროთ,ვინც არ უნდა ეცადოს ვერავინ შეგაცვლევინებს მასზე ფიქრს,სხვაზე ვერავიზე შეძლებ ფიქრს. გგონია რომ ყოველთვის ერთად იქნებით, სიცოცხლის ბოლომდე ვერაფერი დაგაშორებთ,მის გვერდით თავს დაცულად გრძნობ და არაფრის გეშინია. სიყვარული ხშირად შენზე ძლიერია,ზოგჯერ არ გყოფნის გულში ადგილი რომ ის დაიტიო, გინდა იყვირო რომ გიყვარს, გგონია რომ ვერავინ ზიანს ვერ მიაყენენებს შენს სიყვარულს, ვერავინ შეეხება, როცა დაცვა გჭირდება ყველაზე ძლიერი ხდები და ყველას შეებრძოლები მთებსაც კი შეძრავ. როცა იჩხუბებთ ფიქრობ რომ სამუდამოდ დაკარგე, ამ დროს გავიწყდება ყველაფერი, სამყარო წყვეტს არსებობას, გახსოვს მხოლოდ მისი სახე, ხმა, შეხება, კოცნა... ამ დროს შენ ყველაზე უბედური ხარ, სიყვარული ამ დროს უფრო მატულობს, სიყვარული ყოველდღე იზრდება არასოდეს კარგავს თავის პირველ მდგომარეობას, არ წყდება, არ უფერულდება, ხუნდება.... პირველი სიყვარული ამ ქვეყნად ყველაზე ლამაზია, ის ყველასგან და ყველაფრისგან განსხვავდება, არ აქვს მნიშვნელობა როდის გეწვევა 10-ის 15-ის თუ 25 წლის ასაკში. ყველაზე ლამაზი ალბათ სიყვარული გარდატეხის ასაკშია, ამ დროს ყველაფერს მწარედ განიცდი, უფრო რომანტიკული და მეოცნებე ხარ, ვიდრე საერთოდ. პირველი სიყვარულის დავიწყება უზომოდ ძნელია თითქმის შეუძლებელი. ყველაფერი ახალია შენთვის: პირველი ცრემლი, პირველი სიხარული, პირველი სითბო, პირველი კოცნა....... პირველი სიყვარული ყოველთვის შენში რჩება!!!

იცი რა მინდა? იცი რა მინდა ჩემ გვერდით იყო მაგრად გყავდე გულში ჩაკრული და ლამაზ სიტყვებს მეუბნებოდე...შენ ხომ გიყვარდა ჩემი სიცილი,ჩემი კოცნა და ჩემი გაბრაზებაც კი და ხშირად მაბრაზებდი ხოლმე... იცი რა მინდა ისევ გიყვარდე და ბედნიერები ვიყოთ ერთად...გახსოვს ჩვები ჩხუბი სულ რაგაც წუთები რომ გრძელდებოდა რადგან მეტ ხანს ვერ ვახერხებდი შენთან გაბუტვას,უშენოდ გატარებული ყოველი წუთი საუკუნედ მეჩვენებოდა... იცი რა მინდა შენთან ერთად სადღაც გადავიკარგო,ოღონდ შენ იყო ჩემ გვერდით და სხვაზე არაფერზე აგარ ვიფიქრებ, შენ ხარ ჩემი ოცნებაც,ჩემი ტანჯვას და დიდი სიყვარული რომელიც არასოდეს არ ამიხდება .... მაგრამ მე მჯერა რომ შენ ლამაზი ცხოვრებით იცხოვრებ და ბედნიერი იქნები მერე რა მოხდა რომ შენ გვერდით ვერ ვიქნები, მე რომ დავიტანჯო შენ კი ბედნიერი იყო გეფიცები უფრო გამეხარდება.... მე ვარ სულელი სიყვარულისგან გაგიჯებული და გონება გამოცლილი... არასოდეს არავინ არ უნდა შეიყვარო ესეთი სიყვარულით, რა იცით რა ხდება,ძლიერ შეყვარებას ყოველთვის მოასწრებ.თავს უნდა გაუფრთხილდე და ეცადო რომ ისეთი ნაბიჯები გადადგა რომ არ ინანო... მაგრამ მე ხომ ის მიყვარს და არ შემიძლია დავიწყება იმის მიუხედავად რომ ვიცი არასოდეს ვიქნებით ერთად....

ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარდა ძლიერ!მაგრამ ჩვენს შორის სიშორე ჩადგა..მე დავიჩაგრე ცხოვრების მიერდა გადაწყვეტის საკითხი დადგა..დრო გადიოდა,მე შენ გელოდი..მჯეროდა ოდესმე დაბრუნდებოდი..დრო გადიოდა,შენ კი არ ჩანდი..წინ მენგრეოდა ცხოვრების ხიდი..მთელი ამ დროის განმავლობაშიმე შენ გიხსენებ,ფიქრებით ვტკბები.."ნუთუ არასდროს არ დაბრუნდები??"თავს ვიტანჯავდი მე ამ კითხვებით..თვალები ცრემლით მევსება ნელა..მერამდენეჯერ,ვინ მოსთვლის ნეტავ?მე აღარ მინდა აჩრდილის დევნა..დამიბრუნდები მე ამის მჯერა
^ ^ ^თუკი ეულად იგრძენი თავი, თუ გულში ისევ გაივლე სევდა, გახსოვდეს, ქვეყნად რომ არის ქალი, შენ რომ უყვარხარ მთვარეზე მეტად. თუ დაუბერა სამხრეთის ქარმა, თუ იალქნები დაგიცვდა ზღვაში, არ დაივიწყო, რომ ერთმა ქალმა შენ არასოდეს გაგცვალა სხვაში. თუ ბედისწერას მიაყრი ფარ-ხმალს, იღბალს ტყუილით აუხვევ თვალებს, ქალი არასდროს გატეხავს მარხვას, ქალი ყოველთვის დაგინთებს სანთელს. თუ მიგატოვა ერთგულმა მუზამ, თუ საბოლოოდ დაკარგავ იმედს, ის გაიხსენე... ის, ვისი სუნთქვაც ისევ ჰაერით აგივსებს ფილტვებს. მაშინ დაგტოვებს ყოველი სევდა, მაშინ ჩაცხრება სამხრეთის ქარი, და შენც მიხვდები, მაღალმა ღმერთმა, შენთვის რომ შექმნა ის ერთი ქალი
^ ^ ^დაღამება სევდას მიქსოვს, გული რითი გავართო, დავჯდები და დავწერ ბარათს, ისევ უმისამართოდ. ჩემი ლექსი თვით მოგძებნის, ვერსად დაემალები, მისამართად ეგულება შენი გიშრის თვალები. მას რად უნდა ქუჩის სწავლა, შენი სახლის ჩვენება, ვით მერცხალი თავის ბუდეს, მოვა, მოგეფერება. გახსნი ბარათს, წაიკითხავ, წარსულს დაუბრუნდები, მაგრამ ისევ გონს მოგიყვანს სინამდვილის ხუნდები. რა მწარეა მოგონება დღეთა გარდასულისა, რა ძნელია დაოკება ვნებააშლილ სულისა... და როცა ქალს ვნება ახრჩობს, გული რითი გაართოს, ჟინიანად დახევს ბარათს, მაგრამ... უმისამართოს. დაეძებ და ვერ იპოვე, გაგიცრუვდა მიზანი, მე კი გულის გასართობად კიდევ გამოგიგზავნი
^ ^ ^ის ჩამომშორდა, როგორც სიზმარი,აუხდენელი და მომხიბლავი,არ ვიცი, საით გაუყვა ტალღებს,სად შეაჩერა დაღლილი ნავი. მაშინ ცას უფრო სხვა ფერი ჰქონდა,სხვაგვარის ღელვით ღელავდა ველი,მაისი იყო, მთას მოჰხვეოდანაზ გაზაფხულის მთრთოლვარე ხელი. მაგრამ ის მოვა შემოდგომისას,მოვა დაღლილი და ფერმიხდილი,ო, რა მწუხარე ღამე იქნება,ო, რა საშინლად იკივლებს ჩრდილი. მაშინ მე გეტყვი, რომ მოკვდა გული,რომ სიზმარივით გაჰქრა ყოველი,რომ ჩემს წარსულში არ ვეძებ ახალსდა სიყვარულში ხსნას არ მოველი!
_________________________________________ახლა მარტო ვარ უშენობით განაწამები ვით საუკუნე გაივლიან ისე წამები არ გელოდები სინანულით მივსტირი მხოლოდ გულში დარჩენილ სიყვარულის მტკივნეულ ბოლოს!.._________________________________________
***გავბედე და გწერ, ისევ წვიმს. ფანჯარაში ვიხედები და შენ გხედავ, შენი ხატება არასდროს არ მცილდება წვიმის დროს , თავს მარტოსულად არ ვგრძნობ რადგან შენზე ფიქრი არ მანებებს თავს. სარკმელს ვაღებ და წვიმის წვეთებს ვეთამაშები, სახეს ვუშვერ და ისინიც თამამად მეფერებიან, ალბად სურთ შენზე მიამბონ რამე..... მეც თვალდახუჭული ვუყურადებ და ..... აი მომესმა შენზე ნათქვამიც, გულს ძგერა მემატება და მხოლოდ იმაზე ვოცნებობ არასდროს დამთავრდეს თხრობა, სუნთქვა მიხშირდება....... სახეზე ჩამოვარდნილ თმებს ვისწორებ, ვეღარ ვხვდები წვიმის წვეთებია თუ ცრემლებია, ფანჯარას ვხურავ და ოთახის გულში ვჯდები,გაიჩექა, შენზე ფიქრი ამერია. თავს მუხლებზე ვდებ და ვცდილობ შენი შეხება შევიგრძნო. გრძნობას აყოლილი მელანქოლიას ვნებდები და გარინდული გულის ძგერას ვუსმენ. სუნთქვის ხმაც განიბნევა ჰაერში და გარშემო მშფითვარე სიჩუმე ისადგურებს. ველი ....... არაფერი იცვლება. მხოლოდ წამებში წუთებად და წუთებში საათობად გადაქცეული დრო მიდის. მაგრამ მე მაინც მჯერა , რომ ზემოთ ავიხედავ და სასოებით აღვსილი თვალებით მას ვთხოვ, რომ კიდევ ერთხელ მომცეს შენთან შეხვერდის უფლება, რათა თვალებში შემოგხედო და გითხრა , რომ მე შენ .......
***მე შენს სიყვარულს ჩამოვეკიდე.გამარჯვებული, გალაღებულიმიყვარხარ კიდევ!დავბერდი? არა! ლექსების ფერებსდაჰკრავს სურნელი საუკეთესო,ნამდვილ სიყვარულს რა დააბერებს,სულზე უტკბესო!ვინ დააწყნარებს მეტეხის მორევს?ვინ შეაჩერებს ლექსს ნიავქარულს?მტკვარში ცოცხალ თევზს ვერვინ გამოლევს,გულში - სიყვარულს.და თუ ხანდახან ფშატის ხესავითვერცხლის ჭაღარას მეც შევერევი, -გწამდეს, შენს თვალებს დაუკვნესავივერ შეველევი.დავბერდი? არა! ლექსების ფერებსდაჰკრავს სურნელი საუკეთესო,ნამდვილს სიყვარულს რა დააბერებს,სულზე უტკბესო!
ჩემი აღმართიეხა შენ ჩემთან აღარ დადიხარ!ამბობ: "შორს ვცხოვრობ აღმართი მღალავს!"შენ რიოში ხარ როგორც სადიხადა ჩვენ სიყვარულს არ უხდი ღალას.როცა გიყვარდი, ვგავდი ია ვარდს-ვარდს, მე არ ვიცოდი, რა იყო დარდი!ლექსად ვფანტავდი ფერთა ნიაღვარს,როცა გიყვარდი... როცა გიყვარდი...როცა გიყვარდი, ჩემი სარფუსი შენს შესახვედრად ფეხზე დგებოდადა სუბქარქისის მკაცრი ქარბუქი უნაზეს სიოდ გეჩვენებოდა.როცა გიყვარდი, ბევრჯერ შევაქეთჩვენი ტუჩების შირაზის ვარდი;ჩემი აღმართი მიაგჩნდა ვაკედ როცა გიყვარდი... როცა გიყვარდი...
***იცი რომ, ძალიან მენატრები?განსაკუთრებით საღამოს როცა სულ მარტო ვრჩები ჩემს თავთან ვხვდები რომ, არ შემიძლია შენი ჩახუტება, მინდა შენს გვერდით ვიყო, როცა შევცქერი ცას, მინდა რომ შენს ლამაზ ცისფერ თვალებს ვუყურო, მინდა ვგრძნობდე შენს სუნთქვას ჩემს კანზე, მენატრება შენი თბილი ხელები და ქვეცნობიერად ვიტანჯები როცა არ შემიძლია შეგეხო, როცა მინდა გითხრა ყველაფერი ის, რაც გულსი მაქვს. როცა მესიზმრები, აღარ მინდა გაღვიძება, მინდა გიყურო, მოგეფერო, და გულში ჩაგიკრა, გამეღვიძება და, მაშინ იწყება ჩემი ტანჯვა, თვალებს ვხუჭავ ისევ რომ დაგინახო, არ მინდა სიზმარშიც დაგთმო, მაგრამ არც სიზმრად რჩები ჩემთან, მიდიხარ და მე ისევ მარტო ვარ…. . . მაშინ ვრწმუნდები რომ არავის მიმართ არ მიგრძვნია ის გრძნობა რასაც შენდამი ვგრძნობ, ჩემო სიცოცხლევ, არ მინდა რომ ვიტანჯებოდე, მე ხომ მხოლოდ შენთან ყოფნა მინდა, მაგრამ შენ შორს ხარ და ამის გახსენებაზე უაზროდ ვიტანჯები, მაშინაც კი, როცა მეგობრებთან ერთად ვერთობი მინდა შენ იყო იქვე, რომ ვიცინო შენთან ერთად, ჩაგხედო თვალებში, შენ გამიღიმო, მე კი ცდუნებას ვერ გავუძლო მოგეხვიო, გაკოცო. არ ვიცი როდის ვიქნებით ერთად, მე ისევ ძველებურად მიყვარხარ, მოხვალ ოდესმე? ჩამიკრავ გულში? მომეფერები? შენი თბილი ტუჩები, შენი ნაზი, ბავშვური კოცნა იცი როგორ მაკლია? ღამე უკუნეთ სიბნელეში მე ვხუჭავ თვალებს რომ დაგინახო, დავინახო შენი თეთრი სახე, თოვლივით თეთრი თითები, რომლებიც ოდესღაც ეფერებოდნენ ჩემს ბედნიერ სახეს და მინდა წუთით მაინც ვიგრძნო ის ბედნიერება რასაც ოდესღაც განვიცდიდი შენს გვერდით, არ ვიცი რატომაა ცხოვრება ასეთი სასტიკი, ბედნიერება წუთიერია იგი მოდის და გვტოვებს, ვიქნები ოდესმე კიდევ ბედნიერი? მოხვალ ოდესმე?!

სულ მელანდები და ვერ ვხვდები რა მემართება, რად ამედევნა აჩრდილივით შენზე ფიქრები... იქნებ ღიმილი, მწველი მზერა, ხმა მენატრება, ალბათ მჭირდები, უსაშველოდ, ძლიერ მჭირდები! ციურ ფერებში დავინახე შენი ხატება, მსურდა ოცნებით ღრუბლებს ზევით გამოვყოლოდი... ჩვენს სურვილებში ვერ ვიპოვე რამე მსგავსება და აქ, მიწაზე უიმედოდ, მაინც გელოდი... დრო გადიოდა, მე გელოდი, ისევ გელოდი, დღეთა დინებამ ვერ წაშალა ძველი ფიქრები... როგორ მინდოდა წუთით მაინც გვერდზე მყოლოდი... მჭირდები კარგო, ტკივილამდე, ძლიერ მჭირდები!

ნეტა რა არის პირველი სიყვარული? გრძნობა, რომელიც გვართობს და გვხიბლავს?! ნუთუ ორივე? ოჰ, ღმერთო ჩემო, ხვალ გამოცდა მაქვს უსაშინლესი და მეცადინეობის მაგივრად ვზივარ და იმ პირველ სიყვარულზე ვფიქრობ! გული დამიჭრა საზიზღარმა, შხამიანი ისრით. . . საშინლად მტკივა. ვგრძნობ ტკივილს უიმედო ნოსტალგიისას!. . . ბუზღუნებს ჩემი მეორე მე. . . - ხვალ გამოცდა გაქვს, იმეცადინე! - ვიცი! - რომ იცოდე სულელივით არ იჯდებოდი და სხვაზე არ იფიქრებდი! - ვინ სხვაზე? მე ხომ ვმეცადინეობ? - გეთანხმები, კითხულობ, წერ, მაგრამ თვალწინ ასოების Nნაცვლად ვის ხედავ? ფიქრში ვინ გიზის? გამოცდა თუ სიყვარული? - თავი დამანებე! ვმეცადინეობ! - მეცადინეობ? ნუ მაცინებ?არ გრცხვენია? იწვი, იფერფლები. . . - თავი დამანებე! ჩემიც მეყოფა! ბუზღუნი მორჩა, გული დამშვიდდა. . . ვაგრძელებ მეცადინეობას. . . . - რას აკეთებ? - ვფიქრობ! - გამოტყდი! - ჰო! - რაზე ფიქრობ? - პირველ სიყვარულზე! - კიდევ მასზე ფიქრობ?! - ჰო. . . - რატომ? - არ ვიცი. . . - ჰო დაივიწყე? - არ ვიცი. . . . - კიდევ გიყვარს? - არ ვიცი. . . - აბა რაზე ფიქრობ? - არ ვიცი. . . - აბა, რა იცი? - არაფერი ვიცი! - კარგი რა! არ შეიძლება ასე! თავს ნუ იტანჯავ! დაივიწყე, როგორც მან დაგივიწყა, შეძელი ეს, როგორც მან შეძლო, გადაიყვარე, როგორც მან გადაგიყვარა, აღარ გაიხსენო, როგორც ის არ გიხსენებს, აღარ იფიქრო, როგორც ის არ ფიქრობს. . . . - არ შემიძლია! ვერ ვივიწყებ! ვერ შევძელი! ვერ გადავიყვარე! არ გახსენებაც ვერ შევძელი! მასზე ფიქრიც ვერ შევწყვიტე!. . . უძლური ვარ. . . - არა, შენ ძალიან ძლიერი ხარ! შენ ბევრი რამე შეგიძლია! შეგიძლია, ოღონდ მოინდომე! შენ ყველაფერი შეგიძლია! - არ შემიძლია, არ შემიძლია! მინდა, მაგრამ არ გამომდის! ყოველთვის, როცა დავიწყება მინდა, მაშინ უნდა მოხდეს ყველაფერი, მაშინ უნდა გამახსენოს ვიღაცამ ან რაღაცამ! რატომ? რატომ, ღმერთო ჩემო, რა დავაშავე? - ნუ ნერვიულობ, ნუ ბორგავ, ნუ ბობოქრობ! შენ არაფერი დაგიშავებია. უბრალოდ შეგიყვარდა ის ვინც ვერ დაგაფასა, ვერ მოგიარა, ვერ გაგიფრთხილდა. . . - იქნებ ისევ ვუყვარვარ და . . . - არ გიფიქრია, იქნებ არასოდეს ყვარებიხარ? - არა, არა, ის დღეები, ის დაუვიწყარი, ლამაზი სიტყვები, თბილი საუბარი, ყველაფერი ტყუილი იყო? - შეიძლება ტყუილი იყო, შეიძლება! სიამოვნებდა და გამოგიყენა! - არა, არ გამოუყენებივარ, ვიცი! ვიცი! ვიცი! ვუყვარდი! არა, თუ არ ვუყვარდი, მოვწონდი მაინც. ეს ვიცი ნამდვილად! არ არის ისეთი, რომ ამდენი ეაფერისტა! - რა იცი? - ვიცნობ! - იცნობ? - ჰო, ვიცნობ! - იცნობ? - კი, ვიცნობ! - დარწმუნებული ხარ, რომ იცნობ? - ახლა თუ არა, მაშინ ვიცნობდი! მაშინ, ადრე. . . - ხომ ხედავ, შენით აღიარე, ადრე ვიცნობდიო, შეიძლება მაშინაც არ იცნობდი სათანადოდ! - რატომ? დიდი დრო იყო ერთმანეთის შესაცნობად! - უცნაური იყოო?! - კი იყო, მაგრამ მაინც ვიცნობდი! - იცნობდი ბავშვს! ახლა დიდა!. . - მართალი ხარ! ბავშვი იყო, ძალიან საყვარელი, პატარა ბავშვი! მეც ბავშვი ვიყავი. . . ბავშვი იყო, მაგრამ ამაყი და მზრუვნელი ბავშვი! ბავშვი ხარო, რომ გეთქვა, ეწყინებოდა. . . ეს ალბათ იმიტომ, რომ ბავშვი იყო და სურდა, დიდი ყოფილიყო!. . . - და ბავშვმა ვერ შეინახა სიყვარული. . . - ბავშვი. . . - იმეცადინე!. . .

მე არ ვწერ ლექსებს... ლექსი თვითონ მწერს, ჩემი სიცოცხლე ამ ლექსს თან ახლავს. ლექსს მე ვუწოდებ მოვარდნილ მეწყერს, რომ გაგიტანს და ცოცხლად დაგმარხავს. მე დავიბადე აპრილის თვეში, ვაშლების გაშლილ ყვავილებიდან, მაწვიმს სითეთრე და წვიმის თქეში მოდის ცრემლებად ჩემს თვალებიდან. აქედან ვიცი, მე რომ მოვკვდები, ამ ლექსს რომ ვამბობ, ესეც დარჩება, ერთ პოეტს მაინც გულზე მოხვდება და ეს ეყოფა გამოსარჩლებად. იტყვიან ასე: იყო საწყალი, ორპირის ფშანზე გაზრდილი ბიჭი. ლექსები იყო მისი საგზალი, არ მოუცვლია ერთი ნაბიჯი. და აწვალებდა მას სიკვდილამდე ქართული ცა და ქართული მიწა, ბედნიერებას მას უმალავდნენ, ბედნიერება მან ლექსებს მისცა. მე არ ვწერ ლექსებს... ლექსი თვითონ მწერს, ჩემი სიცოცხლე ამ ლექსს თან ახლავს. ლექსს მე ვუწოდებ მოვარდნილ მეწყერს, რომ გაგიტანს და ცოცხლად დაგმარხავს.
______________________________________________________________________________________________________
სევდა, მწუხარება, კოცნა სიხარული, აი ეს ყოფილა თურმე სიყვარული..."
_____________________________________________________________________________________________
__________________________________________________________________________________________________ვიცი, დიდი ხანია მელოდები... ისიც ვიცი, ჩემსავით ოცნებობ თბილ ოჯახზე, ერთგულ მეუღლეზე, ლამაზ შვილებზე... თუკი მინატრებ, მე აუცილებლად მოვალ შენთან... მოვალ და თრთოლვით შევეხები შენს ნაზ, თოვლივით თეთრ თითებს, ჩაგხედავ უძირო ზღვისფერ თვალებში, მერე კი ჩურჩულით გეტყვი: "ჩემთვის ყველაფერი შენ ხარ, მე შენით ვხედავ მზეს და ცას, ჩვენ ვერავინ დაგვაშორებს".__________________________________________________________________________________________________
__________________________________________________________________________________________________მადლობელი ვარ იმ თითოეული წამისთვის, რომელიც შენ მაჩუქე... მადლობელი ვარ გვერდში დგომისთვის ჭირშიც და ლხინშიც... მადლობელი ვარ, რადგან მუდამ იყავი ჩემს გვერდით მაშინ, როცა ყველაზე უფრო მჭირდებოდი... მადლობელი ვარ ყველაზე მეტად იმიტომ, რომ შენ არსებობ!"__________________________________________________________________________________________________
__________________________________________________________________________________________სიყვარული ცხოვრებაში მხოლოდ ერთხელ მოდის...”ეს გალაქტიონის სიტყვებია...როცა ეს გრძნობა იბადება გულში,მთელს შენს ცხოვრებას,ფიქრებს,აზრებს იპყრობს...მთელი შენი ცხოვრება მხოლოდ საყვარელ ადამიანს უკავშირდება...მასთან რაღაც უხილავით ხარ მიჯაჭვული და გასაქანს აღარ გაძლევს...ნამდვილი სიყვარული მარადიულია....ის არასდროს ქრება უკვალოდ და დიდ ტკივილსაც ტოვებს სულში...დიდი დრო და სიძლიერეა საჭირო იმისთვის,რომ სიყვარულით გამოწვეული სიგიჟეების,მძაფრი განცდებისა და ეიფორიებისაგან განთავისუფლდე....ამას იმდენად დიდი დრო სჭირდება რომ ჩვენი ცხოვრების მანძილზე აღარ გვრჩება დრო იმისთვის,რომ ხელახლა შეგვიყვარდეს__________________________________________________________________________________________
____________________________________________________________________________________________შენზე ოცნებებში ფიქრი დამიღლია, ისე შემიყვარდი ვერც კი გამიგია, როგორ მენატრები სხვებმა არ იციან ის, რომ უშენობით გული დაილია, შენზე ოცნებაში უკვე მერამდენედ თეთრად უსასრულო ღამე გაილია, გიცქერ თვალებში და ძლიერ მენატრები, შენი სიყვარული სულში ამინთია...____________________________________________________________________________________________
____________________________________________________________________________________________როგორ დაგივიწყო, როგორ არ მახსოვდე, როცა სიყვარული შენით შემიგნია?! ისევ შენზე ვფიქრობ, ვდრადობ, რა ვქნა, უშენობა, რომ არ შემიძლია?!დილით ნისლივით უხმოდ გამეპარე, შორით დამიძახე, ნუ დამელოდები.ვიცი, წახვედი და აღარ დაბრუნდები, მაინც გზას გავქცერი, მაინც გელოდები.გული ვერ გელევა, გული ვერ გშორდება.ცხადში გხედავ და ძილში მელანდები.ვიცი, არ გახდები ჩემი არასოდეს, მაინც მიყვარხარ და მაინც მენატრები____________________________________________________________________________________________
_____________________________________________________________________________________________________შეჩერდი, ხელი მომეცი და დაიფიცე!დაიფიცე, რომ თუ გადმოვხტები-დამიჭერ,თუ გავბრაზდები-მომეფერები,თუ ვიტირებ, თვალებში მაკოცებ,დაიფიცე, რომ გაიღიმებ და დამელაპარაკები, როცა შენი გაგონება მომინდება.დაიფიცე, რომ ძილის წინ მაკოცებ.დაიფიცე, რომ დილით არასდროს გამაღვიძებ.დაიფიცე, რომ მიყიდი ფერად ფანქრებს, ყოველდღე რომ ვხატო ჩვენი სიყვარული.დაიფიცე, რომ სიცხე თუ მექნება, გამიხსნი ჩემს საყვარელ კომპოტს, დამიჯდები სასთუმალთან და გეჭირება ჩემი ხელი, სანამ არ ჩამეძინება.დაიფიცე, რომ ჭურჭლის დარეცხვაში მომეხმარები.დაიფიცე, რომ ხანდახან მაინც შენი ხელით მაჭმევ.დაიფიცე, რომ მანახებ ოკეანეს და ერთად ვუყურებთ მზის ჩასვლას.დაიფიცე, რომ ერთხელ მაინც ვიცეკვებთ წვიმაში და ავაჭყაპუნებთ ფეხებს გუბეებში.დაიფიცე, რომ შენს ძაღლზე და მანქანაზე მეტ დროს დამითმობ ყოველთვის,და ხანდახან, ღამე რომ გაგეღვიძება, დაითვლი, წუთში რამდენჯერ ფეთქავს ჩემი გული.დაიფიცე, რა! _____________________________________________________________________________________________________
_____________________________________________________________________________________________________მთვარე აღარ ჩანდა... ერთი კითხვა მაინც არ მასვენებს. ჩვენ მარტონი ვართ მთელს სამყაროში???შემოქმედი ჩვენს ფანჯარაში იჭყიტება და თვალს მიპაჭუნებს..........."... იმავე წამს სამყაროს სხვა კუთხეში სხვა წყვილი თითქოსდა მსგავს ფანჯარაში რომელიღაც ვარსკვლავს მიშტერებოდა... მათი ერთად ყოფნა სულ არ გავდა წინა წყვილისას.... არანაირი ხეიბრობა ან კატაკლიზმები მათ ურთიერთობას ხელს არ უშლიდა... და მიუხედავად ამისა ერთ სარეცელზე დასვენებულ ორ შიშველ სხეულს ერთმანეთის ლტოლვა აღარ ეტყობოდათ... ის ძალა რომელის ორ სხეულში ჩასახლებულ სულს მაგნიტივით ერთმანეთისკენ იზიდავს სადღაც გამქრალიყო... სად? რატომ? ეს კითხვა აწვალებდა ორივეს გონს იმ წამს და ორივე ამ კითხვის პასუხს ვარსკვლავიდან წამოსული სინათლის სხივში ეძებდა... თუმცა ისინი ეძებდნენ ცალ-ცალკე ერთმანეთისგან მალულად... თითქოს რამეში ყოფილიყვნენ დამნაშავენი... ან ეგებ იყვნენ კიდეც.... ნეა საშუალო გარეგნობის გოგო ბავშვობაში განებივრებული ეხლაც ასაკის და მიუხედავად მაინც ჭირვეული ხასიათისა გახლდათ... გულით კეთილი მარა უაზროდ ჯიუტი არც თუ ადვილად შედიოდა ხალხთან კონტაქში... მითუმეტეს თუ იმას გავითვალისწინებთ რომ მამამისი - წარსულში გალაქტიკათშორისი უშიშროების კომიტეტის საპატიო წევრი თავისი სამსახურიდან გამომდინარე ისედაც ზღუდავდა შვილის თავისუფლებას.... და ამ შეზღუდვის საკომპენსაციოდ ფუფუნებას არ აკლებდა... ესეც მისი მამობრივი ეგოიზმის შედეგი იყო სინამდვილეში... თვითონ ხო გრძნობდა თავს მშვიდად... შვილის რეალური ინტერესები კი ამ შემთხვევში მეორეხაროსხოვანი იყო... თუმცა ამ ყველაფერს გარკვეულწილად, სიმართლე უნდა ითქვას, გაუცნობიერებლად აკეთებდა მარა ეს მაინც ვერა და ვერ იქცა ნეას თვალში მისი სრული რეაბილიტაციისთვის საკმარ მიზეზად... ამ ყველაფრიდან გამომდინარე ნეას მამისადმი გრძნობას სიყვარულს უფრო ნაკლებად დაარქმევდით... ეს უფრო მოვალეობების, პატივისცემის და აუცილებლობის უხეში ნაზავს წარმოადგენდა... აი პატივისცემა კი ნამდვილად გააჩნდა ნეას მამისადმი სიყვარულისგან განსხვავებით.... მხოლოდ ერთხელ გადაახტა ამ პატივისცემას როცა რინოს სიყვარულით გაბრუებული მამის წინააღმდეგობის და მიუხედავად მალულად მეზობელ გალაქტიკაში გაიპარა და ჯვარი დაიწერა..... _____________________________________________________________________________________________________
* მე დაჭრილი ვარ, უიარაღოდ, მე შენს სიყვარულს ვერ გავექეცი, ვერ იტყვი ჩემზე გული არ აქვსო. მე გული მქონდა და შენ მოგეცი *
_____________________________________________________________________________________________________ალბათ ყველას გაინტერესებთ თუ რა არის სიყვარული, როგორია ის,ამის პასუხი მეცნიერებმა წლების განმავლობაში ვერ დაადგინეს,მაგრამ ადამიანები მას თავისებურად ხსნიან... როცა ვიღაცა გიყვარს და თუ მასაც უყვარხარ,სამყარო სხვანაირი გეჩვენება,ამქვეყნად არაფერი გწყინს ყველაფერი გიხარია,თვალები გიბრწყინავს და გგონია რომ ამქვეყნად ყველაზე ბედნიერი შენ ხარ... ის ადამიანი რომელიც გიყვარს შენთვის მზეა,შენ კი მის გარშემო ბრუნავ.ის გათბობს და გეალერსება თავისი სხივებით. ის შენ სამყაროს ცენტრი გგონია, დღე იწყება მასზე ფიქრით და მთავრდევბა ისევ მასზე ფიქრით,ხშირად სიზმარშიც შენი სტუმარია, ძილშიც კი მასზე ოცნებობ. ყველგან და ყოველთვის მისი სახელი გაკერია პირზე,მასზე საუბარი შენთვის ყველაზე სასურველი თემაა,არასოდეს გელევა სიტყვები მასზე სასაუბროთ,ვინც არ უნდა ეცადოს ვერავინ შეგაცვლევინებს მასზე ფიქრს,სხვაზე ვერავიზე შეძლებ ფიქრს. გგონია რომ ყოველთვის ერთად იქნებით, სიცოცხლის ბოლომდე ვერაფერი დაგაშორებთ,მის გვერდით თავს დაცულად გრძნობ და არაფრის გეშინია. სიყვარული ხშირად შენზე ძლიერია,ზოგჯერ არ გყოფნის გულში ადგილი რომ ის დაიტიო, გინდა იყვირო რომ გიყვარს, გგონია რომ ვერავინ ზიანს ვერ მიაყენენებს შენს სიყვარულს, ვერავინ შეეხება, როცა დაცვა გჭირდება ყველაზე ძლიერი ხდები და ყველას შეებრძოლები მთებსაც კი შეძრავ. როცა იჩხუბებთ ფიქრობ რომ სამუდამოდ დაკარგე, ამ დროს გავიწყდება ყველაფერი, სამყარო წყვეტს არსებობას, გახსოვს მხოლოდ მისი სახე, ხმა, შეხება, კოცნა... ამ დროს შენ ყველაზე უბედური ხარ, სიყვარული ამ დროს უფრო მატულობს, სიყვარული ყოველდღე იზრდება არასოდეს კარგავს თავის პირველ მდგომარეობას, არ წყდება, არ უფერულდება, ხუნდება.... პირველი სიყვარული ამ ქვეყნად ყველაზე ლამაზია, ის ყველასგან და ყველაფრისგან განსხვავდება, არ აქვს მნიშვნელობა როდის გეწვევა 10-ის 15-ის თუ 25 წლის ასაკში. ყველაზე ლამაზი ალბათ სიყვარული გარდატეხის ასაკშია, ამ დროს ყველაფერს მწარედ განიცდი, უფრო რომანტიკული და მეოცნებე ხარ, ვიდრე საერთოდ. პირველი სიყვარულის დავიწყება უზომოდ ძნელია თითქმის შეუძლებელი. ყველაფერი ახალია შენთვის: პირველი ცრემლი, პირველი სიხარული, პირველი სითბო, პირველი კოცნა....... პირველი სიყვარული ყოველთვის შენში რჩება!!! _____________________________________________________________________________________________________
___________________________________________________________________________________________ნურასოდეს დაეჭვდები ჩემს სიყვარულში შენდამი ძვირფასო, იმიტომ რომ, რაც გადის დრო, ეს სიყვარული დღითიდღე უფრო იზრდება და ძლიერდება. ახლა მე ვგრძნობ თავს ნამდვილად ბედნიერად, რადგან ბოლოს და ბოლოს გიპოვე... მე შენს ძებნაში დავხარჯე მთელი ჩემი ცხოვრება და ვიცი, რომ იგივეს განიცდიდი შენც ჩემს მიმართ... მე შენ უსაზღვროდ მიყვარხარ...___________________________________________________________________________________________
___________________________________________________________________________________________"რაგინდ შორს ვიყო, მაინც ვიგრძნობ როცა შენ გაიღიმებ... ვიგრძნობ, როცა შენ ნაღველი გაწევს გულზედ... ყველა შენი განცდა ჩემზე გადმოდის, რადგან ჩვენ ვართ ერთი მთლიანი, ჩემო სიყვარულო."___________________________________________________________________________________________
___________________________________________________________________________________________ტირი? _ჰო, ვტირი..._მერედა რატომ?_ეს მკითხა ქარმა დარჩენილს მარტოდ._გიყვარს? _ჰო, მიყვარს..._რამ შეგაყვარა_ დამძახის ქარი, მე უფრო მეტად მომაწვა დარდი... ქარი კი ქროდა დღისით და ღამით, და მეკითხება:_რად გიყვარს მაინც? თუ მიგატოვა და გიღალატა ის სიყვარულის რაღა ღირსია?_დამნაშავეა, მაგრამ რა ვუყო, რომ ჩემი გული მხოლოდ მისია..._პატარა ქალო ნუ გადამრიე აღარ უყვარხარ ის ხომ სხვისია._გაჩუმდი ქარო, ნუ ვეყვარები, არ დავუჩოქებ ნება მისია. მაგრამ სიყვარულს და წმინდა გრძნობებს არავის ვაძლევ სესხად, ნისიად...უკვე დაბნელდა და სიჩუმეში, ისე გაისმა ქარის ზუზუნი, მტვრის კორიანტელს ცაში ახვევდა, მოჰქონდა ჩემთან ხეთა ჩურჩული:_მარტო ის გიყვარს?_ მკითხა ჭადარმა._მარტო იმისთვის ტირიხარ ასე? ვუწყრებით იმას, ვიმც ამისთანა ძლიერ სიყვარულს დაასამარებს. ვინც შენისთანა გულის მეუფეს გართობის ფიქრთან გაათანაბრებს.და ამის შემდეგ ძალიან ხშირად ქარს მოყვებოდა ცრემლების წვიმა, და ჩემთან ერთად ტიროდა ყველა: ქარი, ჭადარი, მეცა და წვიმაც.ბოლოს სულ ბოლოს ქალის კივილი გაიგონა...-`ვაიმე დედა~-დაიწერა ბაგეზე.თვალები ძვლივს გაახილა.....უცნობი კედლები_მოთეთრო-მონაცრისფრო. `სადა ვარ?~_გაიფიქრა... ფიქრი არ დააცალეს თეთრ ხალათიანმა ექიმებმა._თვალები გაახილა! ცოცხალია... ცოცხალი!_გადარჩა?_სადა ვარ?_ და ვარც თქვა ეს ორი სიტყვა... გონება დაძაბა და გაახსენდა...მშვენიერი დღე იყო, ღრუბლის ნაფლეთებს შორის მზე იჭყიტებოდა, დილით მეგობართან წავიდა. არ შეეძლო ვინმესთვის არ გაენდო თავისი სატკივარი. ეგონა რომ არ ვთქვა გული გამისკდებაო. არავინ დახვდა სახლში. ნელა დაეშვა კიბეზე. არ თავდებოდა კიბის საფეხურები... მისგან შეუმჩნევლად წამოეწივნენ ფიქრები...`რა ბედნიერი ვიყავი გუშინ და რა უბედური ვარ ახლა...~_ფიქრობდა გოგონა და ამ ფიქრებში ქუჩაში გავიდა.`რა იქნება მომავალში... დამიბრუნდება?!. არა, ამაყია, ზედმეტად ამაყი, ვერ მაპატიებს, ვერა...~_გოგონი, ფრთხილად მანქანა!_ უყვირა ვიღაცამ.მძღოლის შეშინებული თვალები... ტკივილი... ვიღაცამ იკივლა... `ვაიმე დედა~_ შეაშრა ბაგეზე._სამი დღე იცოცხლებს, მერე ვერაფერს შეგპირდებით,_ჩუმად უთხრა ექიმმა მშობლებს... რამ გააღვიძა მაინცდამაინც იმ წუთში, ხომ ვერ გაიგებდა ექიმის სიტყვებს... მაგრამ, ბედისწერა იყო ალბათ ესეც..._მაშ, სამოცდათორმეტი საათი დამრჩა?! ო, ღმერთო, როგორ არ მინდა სიკვდილი, არ მინდა ღმერთო, შემიბრალე ნუ გამწირავ.....ღმერთს არ ესმოდა მისი...თვალსა და ხელს შუა აკლდებოდა დრო, ორი დღე გავიდა უკვე... ის კი იწვა და ფიქრობდა, ცდილობდა მის მახსოვრობაში შემორჩენილი ყოველი წამი აღედგინა.....ღმერთს არ ესმოდა მისი... ანგელოზს რა უნდაო მიწაზე... `ღმერთო! მაცოცხლე გემუდარები!.. მის უნახავად მაინც ნუ მომკლავ!..~ ღამითაც არ იძინებდა: `ძილი სამუდამო სასუფეველშიც მეყოფაო,~საათს უყურებდა... გრძნობდა როგორ აკლდებოდა საათები, წუთები, წამები... ყოველ წუთს თავს აბეზრებდნენ მნახველები, უაზრო კითხვებით ართმევდნენ მისთვის ესოდენ ძვირფას დროს... გაიღებოდა კარები და ცრემლიანი თვალები... ნუგეში... `ნუ გეშინია, მალე გამოჯანმრთელდებიო.~ გასულები კი ამბობდნენ: `ვაი შვილო რა ბავშვი უნდა მოკვდესო!..~ საათს დახედა... სამი საათის სიცოცხლე დარჩენოდა... როგორ უცბად გასულა დრო... როგორ არ უნდა ახლა ვინმემ შეაწუხოს... კარებმა გაიჭრიალა... თაიგული... სიშავემდე წითელი ვარდების თაიგული ფარავდა მოსულის სახეს...`...ჩემი საყვარელი ყვავილები... ნეტავ ვინ მომიტანა?..~ ყვავილებს შორის ნაცნობ თვალებს წააწყდა... ის უხერხულად იდგა კარებში, მერე გამოერკვა, მიუახლოვდა... ყვავილებს შორის დაკარგული თვალები დააკავა... სკამი მისწია ახლოს და დაჯდა... ..ერთხანს დუმილს უსმენდნენ... ..თვალებით ეძახდნენ ერთმანეთს... ..ბოლოს დაირღვა სიჩუმე..._დღეს გავიგე შენი ამბავი, არ მჯეროდა სანამ ჩემი თვალით არ გნახე... ბიჭები მაშაყირებდნენ მეგონა... მერე კახამ დაიფიცა... მაინც არ მჯეროდა, ვერ ვიჯერებდი, ვერ წარმომედგინა... სანამ მოვიდოდი ყვავილები გიყიდე... გახსოვს იები რომ მოგიტანე?!._რა თქმა უნდა..._ერთად რომ დავდიოდით ხელგადახვეულები?_მახსოვს... _გახსოვს ის დღე, სიყვარული რომ აგიხსენი?_რა დამავიწყებს... მე ყველაფერი გავიხსენე, რადგან ვიცი რომ ხვალ აღარ ვიქნები..._მე შენ მიყვარხარ!.._სიბრალული გალაპარაკებს..._მე შენ მართლა მიყვარხარ!.._არ მითხოვია შენთვის შებრალება..._შენ არ გჯერა ჩემი, მე კი ვიცი, მაგრამ, აი რა..._არ არის საჭირო, გეხვეწები..._მე, მეშEნ მიყვარხარ! ღმერთს გეფიცები მიყვარხარ!....ისევ დუმილი, არ უნდოდა საათზე დაეხედა, გრძნობდა წუთებიღა დარჩენოდა..._იცი რაა?_რაა?_მინდა, რომ ამ ქვეყნიდან წასულს შენი ტუჩების სითბო გამყვეს!....და ტუჩები დაეწაფნენ ერთმანეთს.....ყვირილმა საავადმყოფო შეძრა...თეთრ კარებში შესვლას ერთმანეთს ასწრებდნენ ექიმები, მშობლები, მეგობრები...ლოგინთან დაჩოქილი ბიჭი გაშეშებულიყო... ცხელი ცრემლები ისე მოსრიალებდნენ სახეზე, როგორც წვიმის წვეთები მინაზე... ..სიშავემდე წითელ ვარდებს მოეწყინათ უსიცოცხლო ხელებში.....ტუჩებს ჯერაც შემორჩენოდათ სითბო...___________________________________________________________________________________________
___________________________________________________________________________________________სალაღღობოხომ ლამაზია ეს ჩემი ცოლი,მაგრამ მე უფრო ლამაზი მინდაატმის ხესავით აფეთქებული და მოქნეული გავაზივითა.ხომ ლამაზია ეს საქართველო,მაგრამ მე უფრო ლამაზი მინდა.ფართოდ გაშლილი და მოხატულითამარ დედოფლის დარბაზივითა.კაცის გული ისეთიავით მორევი შავი ზღვისარაგინდ კარგი ცოლი ჰყავდეს მაინც ენატრება სხვისა!დაუკარით რომ ძველ ხანჯალს ელდა ეცეს,გაისარჯოს და ბრძოლაში დახარჯოს!გაუმარჯოს საქართველოს მზეს და ზეცას, საქართველოს ძლიერებას გაუმარჯოს !დაუკარით ჯერ ხომ სისხლი გვიდუღს ძარღვში ჯერ ხომ საროს ფოთლები არ დასცვენია,ჯერ ხომ მცხეთის სვეტიცხოვლის დიდ დაძარშისაქართველოს ცხელი გული ასვენია!დაუკარით და იმღერეთ ისე მაგრა,რომ ფილტვები გვეტკინოს და დაგვებეროს!დაუკარით, რომ ჭაბუკნი ვიყოთ მარად რომ ცხოვრებამ ვერსადროს ვერ დაგვაბეროს!დაუაკრით! და იმღერეთ შადიანიფიცხელ ომში რომ მღეროდა მაჩაბელიდაუკარით ძველებური დარდიანიდაუკარით არწივების ასაფერენი!ცხრა ლახვარი რომ დამარტყან ცხრაჯერ გულშიმტრის ჯინაზე ცხრაჯერ მწარედ გავიცინებ,დავიღლები საქართველოს სიყავრულშისასთუმალზე ერთხელაც არ დავიძინებ!დაუკარით! მოასწარით თორემ ჰერი...და სიბერეც ძუ მგელივით მოგვიხტება დაუკარით ძველებური მოსალხენიშავგრემანებს შავი ჩოხა მოგვიხდება!დაუკარით ძველებური ლოთიანი საათნოვა რომ მღეროდა შაითანთან,დაუკარით! განა ყველა ლოთი არი ?!განა ყველა სიყვარულით დაიშანთა?!დაუკარით ძველებური ლოთიანი,თორემ დარდი ღრუბელივით გასივდება,გაფრინდება სიყმაწვილე შფოთიანი,წრფელი გული ცხელი გული გაცივდება!ვაჯკაცსა გული რკინისა აბჯარი თუნდაც ხისანი,თვალნი ქორბულ მხედვანი ზედ მუხლნი შავარდნისანი.ხომ ლამაზია ეს ჩემი ცოლი,მაგრამ მე უფრო ლამაზი მინდაატმის ხესავით აფეთქებული და მოქნეული გავაზივითა .ხომ ლამაზია ეს საქართველო,მაგრამ მე უფრო ლამაზი \მინდა, ფართოდ გაშლილი და მოხატულითამარ დედოფლის დარბაზივითა.___________________________________________________________________________________________
_________________________________________________________________________________________________________უსახელოები მარტივად კვდებიან...იქ, სადღაც არაამქვეყნიური სამყაროს სიღრმეებში, მოუქნელად და უხერხულად მოძრაობდა რაღაც. გარეთ გამოსვლას ცდილობდა, მაგრამ უკან იხევდა. ფიქრები ერთმანეთს ენაცვლებოდა. ფიქრები, რომელთა ერთად თავმოყრა და დალაგება თითქმის შეუძლებელი იყო, რადგან გაქაოსებულ თავს ამის ძალა აღარ შესწევდა. დრო გაჩერებული იყო მარადიულობასა და რაღაც წამიერს შორის. წლები გადიოდა, მოვლენები ერთმანეთს ცვლიდა. მზე ამოდიოდა, ჩადიოდა, ისევ ამოდიოდა. დრო კი ძალიან ხანმოკლე იყო. გადაწყვეტილება უნდა მიღებულიყო. ეს წესია, გადაწყვეტილებებს არ უნდა გაექცე, არ უნდა დაემალო. მანაც მიიღო გადაწყვეტილება რაღაც წამებში, წამის მეათედებში, სადღაც ზაფხულსა და შემოდგომას შორის. იარაღი გაისროლა. თავი მოიკლა...გაზაფხულის მზე ხარბად ეთამაშებოდა პატარა მდინარის ნაპირს. თავის მხურვალე, ნარინჯისფერ სხივებს გარს ახვევდა. სამყარო თბილი და მშვიდი იყო. ზედმეტად ახლოს იყო მიწასთან. მზე კი ძალიან შორს, სადღაც ამ ცაში. ნიავი სასიამოვნო და თბილი. სიწყნარე კი ყურისწამღები. ერთადერთი გრძნობა, რაც მას იპყრობდა, ეს სიმსუბუქის, გამოფიტვის შეგრძნება იყო. შიშიც იყო სადღაც ამ ცასა და მიწას შორის. ცხოვრების შიში და ერთგვარი შეგრძნება არარაობისა, ყოველივე მას შორის, რაშიც იყო მოქცეული _ მიწასა და ცას შორის. საკუთარი სუნთქვა ამ დროს ყრუდ ჩაესმოდა. უსასრულოდ იძირებოდა ამ მიწაში, ისე, რომ არ შეეძლო დაეტოვა თუნდაც კვალი. თვალებით ვეღარაფერს ამჩნევდა სივრცისა და პატარა სხეულაკების გარდა, რომლებიც მის ირგვლივ იყო. ეს იყო ენერგია, რაღაც მისთვის უცხო და ჯერ აქამდე უხილავი. სხეულს ვეღარ გრძნობდა, ის ხომ აღარ არსებობდა. მაგრამ სადღაც გონების კუნჭულში აცნობიერებდა, რომ ეს იყო უმაღლესი მწვერვალი. მან ამოიცნო საკუთარი თავი, გაიგო ცხოვრების ჭეშმარიტად ძლიერი და სასიამოვნო მხარეები. სხეული დაუბუჟდა დაიწყო გარდაქმნა. გარდაქმნა მიწად. ფორმები აღარ არსებობდა, არსებობდა მხოლოდ სივრცე ამ ფორმებს შორის, რომელიც მისთვის ჯერ აქამდე უხილავი იყო. მას ქონდა უდიდესი უნარი დაენახა ნებისმიერი სხეული სრულ განზომელებებში და ეს იყო უნიკალური. არ არსებობდა მანძილი არაფერს შორის. არსებობდა მხოლოდ მისი სხეულის არარსებული მხარეები, რაღაც უსახელო და უსასრულო ლაბირინთები, რომლებიც იცვლიდნენ ფორმასა და ზომას, თუმცა კი არცერთი არ გააჩნდა სინამდვილეში. ეს იყო მწვერვალი, უდიდესი მწვერვალი გონებრივი სრულყოფისა და ის ამას მიუახლოვდა. უკან დასაბრუნებელი გზა უფრო ხანმოკლე აღმოჩნდა. იყო რამოდენიმე ამოსუნთქვა და მას დაუბრუნდა საკუთარი სხეულის შეგრძნება. გონებასთან ერთად გულიც ამუშავდა. სუნთქვა გაუხშირდა. სხეული დაუმძიმდა. დაუმძიმდა, ისე, როგორც არასდროს. მან დაკარგა უნარი საგნების უარყოფისა. ის დაბრუნდა და დაუბრუნდა ყველაზე საშინელი და უმძიმესი რამ _ საკუთარი "მეს"'შეგრძნება...
************************************************ტკივილი, გრძნობა პროტესტის, ვკვდები, მინდები... მე ამ ყველაფერს ერთადა ვგრძნობ, მგონი ვგიჟდები, თუ კი მომისმენ, დაფიქრდები, ალბათ მიხვდები, როგორც არასდროს, ეხლა ისე ძლიერ მჭირდები. მინდა, ხო მინდა, ეს მე მინდა, რომ კვლავ იცოცხლო, არც კი გაბედო ასი წელი კიდევ სიკვდილი, არ გამიმეტო, არ გამწირო, გთხოვ არ წახვიდე, გთხოვ, რომ მოიგო სიცოცხლისთვის ბოლო ჭიდილი. ჯერ ის ქორფაა, უსუსური, წმინდა, პატარა, სათუთი, თბილი და უმანკო ვით ზეციური, აცადე ტრფობას, სილამაზეს და სისპეტაკეს, აცადე გახდეს ანგელოზი ამ ქვეყნიური. უმისოდ რა ვქნა, სად წავიდე, ვის ვკადრო მეტი, თუ ბერი გავხდე, სადმე ქვაბში დავიდო ბინა, ისედაც წავალ, ოღონდ იგი აქ დარჩეს, თქვენ კი... ასეთი მსხვერპლი, რისთვის გინდათ გამაგებინა. მეტი რა გითხრათ წამიყვანეთ, მე მინდა, გესმით???************************************************
*************************************ჩემი სურვილი რომ ყოფილიყო, ფეხს არ დავდგავდი ცოდვილ მიწაზე. არ გავჩნდებოდი, არ ვიცხოვრებდი, არ ვისუნთქებდი, დღეს ამ მიწაზე. მაგრამ განგებამ, ასე ინება და მე აქა ვარ, დღეს ამ მიწაზე, უსიყვარულოდ და უიმედოდ, დავეხეტები ცალი მიწაზე. ღმერთო ძლიერო, შენ შეისმინე, ჩემი ვედრება, დრეს ამ მიწაზე. ნუ მიმატოვებ,უსიყვარულოდ და უიმედოდ, ცალს ამ მიწაზე მარტო დამტოვა მე დღეს ცხოვრებამ, მატოს დამადგა მძიმე უღელი, მარტოს მაწვალებს გადასარჩენად, მარტო ვდგევარ და ვინმეს მოველი. რატომ გამწირა ასე ცხოვრებამ?! რატომ დამტოვა მარტო, ეული?! რატომ არ მომცა მე სიყვარული, რომ გამიმთელოს გული სნეული?! გაივლის წლები, დრო შეიცვლება, მარტო დავრჩები, ისევ წყეული. ასე ყოფილა ეს ბედისწერა, უნდა დამტოვოს მუდამ ეული...*************************************
***ვინა თქვა ჩვენზე, ვიწროდ არიან, ერთი ოთახის ამარა დავრჩით. ჩვენს სახლს, ძვირფასო, სამი კარი აქვს, სამი ფანჯარა: მე, შენ და ბავშვი. მე შენ და ბავშვი ოქროს სიზმრებად და ოცნებებად დავიხარჯებით, ჩვენ გავმრავლდებით და გავიზრდებით, მოემატება სახლს კარ-ფანჯრებიც... კარს სახელურად სტუმრის ხელი აქვს, პატიოსნება ურდულად ადევს და ჩვენს სუფრაზე თუ გვიმღერია, მეზობლის ბანიც ასულა ცამდე. ვინა თქვა ჩვენზე, ვიწროდ არიან, ერთი ოთახის ამარა დავრჩით. ჩვენს სახლს, ძვირფასო, სამი კარი აქვს, სამი ფანჯარა: მე, შენ და ბავშვი.

როდესაც ვიბადებოდი , ვიზრდებოდი და ცხოვრების აზრზე მოვდიოდი ვფიქრობდი რომ ყველაზე ძნელი სიცოცხლე და სიკვდილი იყო...თუმცა როცა გავიზარდე :) და ყველაფერი გავაცნობიერე ,მივხვდი რომ , თურმე ეს ასე არ ყოფილა ... ალბათ ყველაზე ძნელი სიყვარულია , მაგრამ სიყვარულზე ძნელი , ის არის რაც ამ დიდებულ გრძნობას თან ახლავს , ძნელია გიყვარდეს , გრძნობდე რომ უყვარხარ და მაინც არსებობდეს ისეთი რაღაც რაც ხელს შეუშლის თქვენს ურთიერთობას... ძნელია გენატრებოდეს და არ შეგეძლოს მასთან სიახლოვე , გრძნობდე რომ შენ გეკუთვნის და სინამდვილეში შენი არ იყოს , უყურებდე როგორც საყვარელ და სიცოცხლის მომცემ ადამიანს და იცოდე რომ არასდროს დაგიბრუნდება... საშინელებაა იმ ტკივილის განცდა რომელიც სიყვარულს ახლავს... მაგრამ ყველაზე ძნელი მაინც მონატრებაა... რთულია იჯდე , ფიქრობდე , ოცნებობდე , გახსენდებოდეს ის დღეები რომელიც მასთან გაატარე და თავს იმას აჯერებდე რომ შენ ის დაკარგე და ის აღარ მოვა... მაგრამ რაღა სიყვარულია თუ დაშორებიდან 2-3 საათის შემდეგ იტყვი , მერე რა ??? რა მოხდაა ??? არც არაფერი , წავიდა და მორჩა... ახლა ვინმე სხვას შევაბამ და ასე შემდეგ... ყოველთვის მეგონა რომ ასე იქნებოდა ... ერთი წავიდოდა და სხვა მოვიდოდა... არასდროს მეგონა რომ ვიფიქრებდი მთელი ცხოვრება მხოლოდ ერთზე და სანუკვარზე... სიყვარულზე რომელიც ჩემია და ამავდროულად ჩემი არაა... ყველაზე მძიმე ის წუთებია , როდესაც საყვარელი ადამიანისგან გესმის სიტყვები რომელიც სულიდან რაღაც საყვარელსა და ძალიან ძვირფასს გაცლის , რომელიც მიდის და აღარ მოვა... მაგრამ ჩემს შემთხვევაში ასეთი რაღაც არ მომხდარა... მე დავკარგე , მაგრამ ჩემი გული ჩემზე ძლიერი ყოფილა... მან ის არ გაუშვა და შეინარჩუნა... სამარადისოდ შეინარჩუნა... მან გართობასა და ყველანაირ სიამოვნებას სიყვარულისთვის ტანჯვა არჩია... იგი , ისევე როგორც მე ველოდები დაკარგულ სიყვარულს და სული ჯერ კიდევ მხოლოდ ამ იმედით მიდგას სხეულში... მიყვარს , მენატრება , ოჰ ღმერთოო !!! რას არ ვიზამდი ერთი შანსი რომ კიდევ მოეცა ჩემთვის , თუმცა რავიცი რას მიმზადებთ მომავალში :( .... იქნებ ბედნიერება და დიდი სიყვარული მომელის მასთან ერთად... არ მინდა რომ ის გაქრეს , აღარ დაბრუნდეს , არ მინდა სხვა მყავდეს და მასზე ვფიქრობდე... მინდა რომ მხოლოდ ის იყოს , ერთადერთი და განუმეორებელი ... მე დავკარგე შეყვარებული ფიზიკურად , მაგრამ მე მყავს შეყვარებული , რომელიც მიყვარს მთელი სულით , გულით , გონებითა თუ სხეულით ... რომლის გამოც დაუფიქრებლად გავაკეთებ ყველაფერს , რაც მის შენარჩუნებაში თუ გადარჩენაში დამეხმარება... ის ერთადერთია მათგან ვისთვისაც სიცოცხლე ღირს და ვის გამოც ბრძოლა , ლოდინი და ტანჯვა არაფერია... ეკლესიაში ხატის წინ , დამხობილს ღმერთთან მხოლოდ ერთი თხოვნა მქონდა , ვთხოვდი დამხმარებოდა მის შენარჩუნებაში , არ მინდოდა ოდესმე დამეკარგა , მინდოდა მთელი ცხოვრება მასთან გამეტარებინა , არ მინდოდა ამაში ვინმეს ან რამეს ხელი შეეშალა... მასთან მე მხოლოდ ბედნიერება მინდოდა , თუმცა სიყვარულს ბედნიერების გარდა , ბევრი ტანჯვა და უბედურება მოაქვს ... მე ამ ყველაფერს მხოლოდ ერთი ადამიანის გამო გავუძლებ , რომელიც ძალიან მიყვარს... და მე მაქვს ღმრთის იმედი რომ ის კვლავ ჩემთან იქნება... არ ვიცი ამას რა დრო დასჭირდება , მაგრამ სიყვარული დროსაც კი გაყინავს... შეაჩერებს და მოგვცემს საშუალებას რომ ბედნიერნი ვიყოთ... ამაოებაა ეს ცხოვრება და მეტი არაფერი... ყველაფერი შეიძლება მოხდეს... მე ღმრთის წინაშე დავიფიცე , რომ არასდროს არავის შევიყვარებ ისე ძლიერ როგორც მას... არასდროს არავის ვეტყვი მიყვარხარს იმავე განცდით როგორითაც მას.... და მე ღმერთს ვუთხარი , რომ სხვასთან ბედნიერებას , მარტო უბედურება მირჩევნია...
ვერავინ და ვერაფერი გადამაფიქრებინებს ამას გარდა სიყვარულისა... მე ღმერთს შევფიცე რომ არ მოვიყვან ცოლს და არ მეყოლება შეყვარებული გარდა დაკარგული სიყვარულისა... და იმედია იგი დამეხმარება მის დაბრუნებაში ... რამდენჯერ მინატრია სიცოცხლის დასრულება და თვითმკვლელობა... რამდენჯერ მიფიქრია სახურავიდან გადახტომა , სასხლეტზე თითის გამოკვრა , ვენის გადაჭრა თუ სხვა სისულელე , მაგრამ მე მჯერა რომ ღმერთი ჩვენთანაა... და ის ყოველთვის მეხმარება უბედურების თავიდან აცილებაში ... ის ყოველთვის მიგზავნის ისეთ ადამიანს რომელიც მეხმარება ჩემი სულელური აზრის გადაფიქრებაში ... მოკლედ ყველაფერი ვთქვი ... მიყვარდა , მიყვარს და მეყვარება სამარადისოდ... მე შეყვარებული ვარ და ვიქნები მუდამ... თუ რაიმე ძალა შეძლებს და მას დამავიწყებს , თითოეული ადამიანის წინაშე ვდებ პირობას , რომ მე ამ ქვეყნად აღარ ვიქნები ... თუ გულმა ის დაივიწყა... ცხოვრებას აზრი აღარ აქვს... მიყვარხარ * * * ...